Antonio Lucio Vivaldi, kompozitori i së pavdekshmes ”Katër stinët”, u lind më 4 mars të 1678, disa ditë pas një tërmeti që tronditi Venecian, shkruan ourclassical.org.

Babai i Vivaldit ishte një violinist dhe megjithëse Antonio u bë shpejt virtuoz në atë instrument, ai u bë një prift katolik roman.

Vivaldi ankohej për dhimbje gjoksi sa herë që kremtonte meshën, një justifikim mjekësor që e lejonte të hiqte dorë nga detyrat e tij priftërore dhe të përqendrohej në shkrimin e muzikës, përfshirë dhjetëra opera dhe qindra koncerte.

Nga mesi i viteve ’40, Vivaldi ishte një figurë kryesore në skenën muzikore evropiane, por fati i tij gradualisht mori një kthesë për keq.

Kisha e urdhëroi të mos kompozonte muzikë për teatrin dhe, të ndalonte turneun në Evropë në shoqërinë e këngëtarëve të operës.

Vivaldi udhëtoi për në Vjenë në 1740, duke shpresuar të gjente një pozicion në gjykatë me perandorin Charles VI, një adhurues i madh i muzikës së tij, por pasi hëngri disa kërpudha helmuese, perandori vdiq.

Një vit më pas, edhe Vivaldi vdiq nga një infeksion i brendshëm dhe në borxhe të mëdha.

”Katër stinët” (”Le quattro stagioni”) është një grup prej katër koncertesh për violinë, secila prej të cilave i jep shprehje muzikore një stine të vitit.

Ato u kompozuan rreth viteve 1718–1720, kur Vivaldi ishte mjeshtri i kishës së oborrit në Mantova.

Ato u botuan në vitin 1725 në Amsterdam, së bashku me tetë koncerte shtesë.

”Katër stinët” është një nga veprat më të njohura të Vivaldit.

Ndonëse tre nga koncertet janë tërësisht origjinale, i pari, “Pranvera”, huazon modele nga një simfonia në aktin e parë të operës bashkëkohore të Vivaldit ”Il Giustino”.

Ato ishin një revolucion në konceptimin muzikor, pasi Vivaldi përshkruante me notat e tij përrenj që rridhnin, zogj që këndonin (të llojeve të ndryshme, secili i karakterizuar në mënyrë specifike), një bari dhe qenin e tij që leh, miza që gumëzhinin, stuhitë, kërcimtarët e dehur, festat e gjuetisë, peizazhet e ngrira dhe zjarret e ngrohta të dimrit.