Historia e Leanne Maskell me Marie Claire UK thekson nga një perspektivë shumë personale sfidën me të cilën përballen shumë gra dhe burra, në gjetjen e ekuilibrit në përdorimin e tyre të mediave sociale. Ish -modelja dhe trajnerja aktuale e ADHD e gjeti veten të mbyllur në një marrëdhënie varësie dhe vetëshkatërruese me mediat sociale përpara se të gjente më në fund forcën për të marrë vendimin që do t’i shpëtonte jetën: Fshirjes së llogarive të saj në Instagram dhe Facebook.
Dëshmia e saj është një ndihmë për shumë vajza që pretendojnë çdo ditë njohjen e shpejtë dhe shpesh të paguar të pëlqimeve dhe komenteve.
“Kur isha 13 vjeç mora një mesazh në Myspace (një platformë para- Facebook që ju kërkoi të listoni publikisht tetë miqtë tuaj më të mirë) nga vajzat që më kishin ngacmuar për vite duke më quajtur “e shëmtuar” tek “Je fantastike në Vogue!”. Asgjë nuk kishte ndryshuar në pamjen time, gjë që me sa duket i shqetësonte, përveç faktit që një i panjohur kishte vendosur të përfitonte prej saj. Nuk doja ta bëja atë sesion fotografik, por u bëra presion që “thjesht të provoja”. Në terma praktike, kjo do të thoshte të zhvishesha nga dy burra të qeshur ndërsa përpiqesha të mbuloja gjoksin tim inekzistent dhe të bëhesha në mënyrë sfiduese në pyll si ‘fytyra e re’ e një marke të brendshmesh.
“Ai fotosesion ishte një përvojë e tmerrshme, por dukej se ia vlente vetëm për atë mesazh nga dhunuesit e mi. Ndjeva se njerëzit më pëlqenin më shumë kur më shihnin në revista, kështu që modelingu u bë mburoja ime. Në shkollë u bëra e njohur si Modelja. Kam pozuar për kopertinat dhe posterat e revistave, duke u ngjitur në pasarela. Unë urreja gjithçka. Unë u poshtërova nga të huajt në motin e ftohtë, më detyronin të bëja poza që nuk i kuptoja – si shtrirja në xhamat e makinës dhe vdisja nga uria me çrregullime të rënda të të ngrënit.
“Vazhdova modelimin sepse më jepte kënaqësi për të ndarë dhe për të ndier pak më shumë kontroll mbi imazhin tim të trupit. Më vinte turp që askush – madje as unë – nuk mund të dukesha si ajo vajzë në revista, sepse versioni im i fotoshopuar nuk ekzistonte në të vërtetë, por kjo nuk më pengoi të provoja. Kur bëja grim profesional e mbaja për ditë të tëra, me kujdes, edhe në gjumë.
“Kështu vazhdova me vite. Të huajt më masnin përmasat çdo javë, ndërsa unë detyrohesha të zhvishesha në dhomat e gjumit të fotografëve meshkuj dhe kritikoja çdo ditë pamjen time. Instagram më ndihmoi të bindja veten se kjo është ajo që doja vërtet. U bëra e varur nga krijimi i një realiteti të rremë në këmbim të njohjes së jashtme. Nuk kishte rëndësi se sa keq u bënë gjërat – për shembull, nëse do të isha në borxhe, ose do të duhej të ndaja shtretërit me të panjohur në sesione fotografike jashtë vendit – për sa kohë që llogaria ime në Instagram të jepte përshtypjen e #livingthedream.
“Momenti më i mirë i ditës ishte kur postova selfie pas dy orësh flokë dhe grim profesional, duke lënë përshtypjen se isha e kërkuar dhe e zënë. Gjatë shumë ditëve që nuk kisha punë, ngarkova foto të vjetra me mbishkrimin e padëmshëm “Kalofsh bukur (fut ditën e javës këtu)”! U ndjeva e detyruar të jepja vazhdimisht përshtypjen se të gjithë donin të punonin me mua dhe u fiksova me numrin e klientëve të mundshëm që do të shihnin profilin tim.
»Kur erdhi Instagrami, klientët filluan të më pyesnin sa ndjekës kisha dhe një agjenci më bindi të blija ndjekës të rremë, të cilët ishin shumë të lirë në atë kohë. Por duke qenë se nuk është e lehtë t’i heqësh qafe më pas, isha vazhdimisht e shqetësuar se mos “zbulonin” që ndërveprimet me profilin tim nuk përputheshin me numrin e ndjekësve që kisha. Si shumë modele të tjera, përfundova duke blerë pëlqime dhe komente false pothuajse çdo ditë, një sport që u bë i shtrenjtë.
“E urreja veten sepse ndjeja sikur po gënjeja dhe i bëja të tjerët të ndiheshin keq për veten e tyre, por gjithçka që dija të bëja ishte ta ktheja veten në një objekt. Kurimi i një versioni të rremë, të lumtur dhe popullor të vetes më dha një iluzion kontrolli dhe mund ta justifikoja lehtësisht veten se po punoja. Nuk kisha pikë tjetër referimi për jetën dhe identitetin tim.
“Unë u transferova në Australi duke shpresuar për një version në Instagram të një pilule të filmit të Disney-t, por siç doli, ishte një iluzion tjetër. Të jetosh në një flluskë Instagrami më bënte edhe më të pakënaqur sepse ndjeja se duhej të isha e lumtur dhe nuk e kuptoja pse nuk mund të isha. Unë jetoja në bukuri, por kurrë nuk isha ndjerë më e shëmtuar.
“Ndjeva sikur kisha arritur në fund të ylberit vetëm për të parë se nuk kishte absolutisht asgjë atje. Fillova të mendoj, fshehurazi dhe në mënyrë obsesive, për t’i dhënë fund jetës sime. Unë vrapova në vende të njohura për vetëvrasjet e shumta që ndodhën atje. Po përpiqesha të llogarisja shanset e suksesit në një përpjekje të tillë, sikur të ishte një formë tjetër përmbajtjeje që synoja të provoja, sepse nuk mund ta duroja idenë për të mbijetuar dhe dëgjuar se sa injorante dhe egoiste isha. Siç më kujtonte familja ime, kishte fëmijë në Afrikë që vdisnin nga uria.
“Për fat të mirë, përpara se të kisha mundësinë të fshija veten, kuptova se mund të fshija llogaritë e mia në mediat sociale. Nëse nuk do të doja të jetoja gjithsesi, mund ta provoja jetën pa identitetin tim në internet. Fshirja e llogarive të mia në Instagram dhe Facebook më shpëtoi jetën. Menjëherë zhurma pushoi – nuk kishte pëlqime, njoftime apo mesazhe për t’iu përgjigjur, vetëm bota reale rreth meje dhe liria e një identiteti të ri. Unë ndalova së bëri gjërat për mediat sociale dhe fillova t’i bëj ato thjesht për kënaqësinë time. Kuptova se sa shumë vareshin marrëdhëniet nga mediat sociale dhe fillova të ndërtoj një jetë të plotë në botën reale.
“Pas disa muajsh rihyra në botën e mediave sociale me llogari të reja dhe kushtet e mia. Më freskoi fakti që hapa llogari të reja, por për shumë të rinj, që janë rritur online, ky mendim është paksa si të presësh këmbën tënde. Si trajnere, jam në një pozicion unik për të kuptuar sfidat me të cilat përballen adoleshentët e sotëm që rriten në rrjetet sociale dhe konfuzionin e prindërve të tyre, të cilët u rritën në një botë krejtësisht tjetër.
»Sot shoh që të gjithë po jetojnë përvoja të ngjashme me të miat. Mediat sociale na lejojnë të luajmë në fotosesionet tona, të cilat nuk mbarojnë kurrë, për t’i kthyer përvojat tona në objekte, trupin tonë në produkte të konsumit. Për shumë njerëz, prania në internet është bërë një zgjatim (ose zëvendësues) i identitetit tonë të jetës reale. “Influencimi” është bërë një zgjedhje në dukje e mundshme karriere për shumë të rinj, por, më besoni kur them se kur shet atë që je në vend të asaj që bën, është si të shesësh shpirtin. Më duhej të fshija plotësisht praninë time në rrjetet sociale për të rifituar timen.
