Për gati një vit, Izraeli dhe Hezbollahu janë përfshirë në përleshje gjithnjë e më provokuese ndërkufitare. Megjithatë, ditët e fundit skenari i një konflikti të zgjeruar i është afruar realitetit.
Izraeli ka rritur dhe ka devijuar vëmendjen e tij ushtarake drejt Libanit, me synimin për të kthyer në shtëpi të sigurtë 60,000 izraelitë të zhvendosur nga veriu i vendit për gati një vit. Për vendin e kedrave, ai i udhëhequr nga Hezbollahu, një emër që në arabisht do të thotë “Partia e Zotit”, është konfirmimi se sa duhet të vazhdojë “Boshti i rezistencës”, strumbullari i të cilit përfaqësohet nga Republika Islamike iraniane, në luftën e saj ndaj shtetit hebre.
Përshkallëzimi midis Hezbollahut dhe Izraelit filloi të martën e kaluar. Fillimisht shpërthyen biperat, më pas radio-lidhëset. Me dy efekte të prekshme: mbjelljen e farës së frikës në mesin e luftëtarëve të Hezbollahut dhe privimin e tyre nga një sistem komunikimi që mendohej të ishte i sigurtë falë përdorimit të pajisjeve të vjetruara si pager-at.
Konfrontimi i frikshëm mbërriti të premten e kaluar, kur filluan operacionet për të asgjësuar Partinë e Zotit: një sulm ajror izraelit shënjestroi Dahiyeh, një bastion i Hezbollahut në periferi jugore të Bejrutit, duke vrarë 54 njerëz duke përfshirë Ibrahim Aqilin, i njohur gjithashtu si Tahsin.
Forca Ajrore izraelite tha se kishte goditur 290 objektiva në Libanin jugor. Hezbollahu u përgjigj duke gjuajtur 150 raketa dhe dronë në Izrael, duke synuar Galilenë e Poshtme, veçanërisht zonën Safed dhe zonën e Haifës, në atë që është sulmi më i dhunshëm që kur grupi i mbështetur nga Irani filloi të lëshonte sulme me raketa kundër Izraelit në mbështetje të Hamasit pas 7 tetorit.
Më pas, në orët në vijim, shkëmbimi i zjarrit midis Izraelit dhe Hezbollahut vetëm u intensifikua. Sot në mëngjes, nga Izraeli u dërguan mesazhe me tekst dhe zanore njerëzve në Libanin jugor duke i paralajmëruar ata që të qëndronin larg “ndërtesave të banimit të përdorura nga Hezbollahu për të fshehur armët”.
Menjëherë më pas, forcat ajrore izraelite goditën të paktën 60 objektiva në fshatrat në jug të Libanit dhe dhjetëra e dhjetëra të tjerë në të gjithë vendin, duke shkaktuar mbi 270 vdekje dhe mbi 700 të plagosur, sipas Ministrisë së Shëndetësisë të vendit.
Imazhet e rihapura gjithashtu nga gazeta Times of Israel tregojnë bomba mes shtëpive. Spitalet në jug dhe lindje të Cedri Country janë urdhëruar të pezullojnë të gjitha operacionet jourgjente për të menaxhuar numrin në rritje të të plagosurve. Kryeministri libanez Najib Mikati i kërkoi OKB-së dhe “vendeve me ndikim” të parandalojnë atë që ai e përkufizoi si “planin shkatërrues të Izraelit që synon të shkatërrojë fshatrat dhe qytetet libaneze”.
Kush mund të mbizotërojë mes Hezbollahut dhe Izraelit
Precedenti i vitit 2006 duhet të jetë një mësim për Partinë e Zotit dhe Tel Aviv. Në luftën e fundit në shkallë të plotë midis Izraelit dhe Hezbollahut, e cila zgjati vetëm 34 ditë, komandanti i atëhershëm i Forcave Ajrore izraelite parashikoi me besim se avionët luftarakë izraelitë mund të shkaktonin mjaft dëme në milicinë e mbështetur nga Irani për të kryer një “sulm tokësor”. Por nuk ishte ashtu. Përfundimisht, ushtria izraelite u detyrua të dërgonte tanke dhe këmbësori në Libanin jugor, duke përfunduar në disa luftime të rënda. Dhe lufta përfundoi pa asnjë fitues.
Por tani kush mund të ketë dorën e sipërme mes dy palëve? Hezbollahu, i mbështetur që nga origjina e tij nga Garda Revolucionare iraniane, krenohet me një aparat solid ushtarak. Megjithëse nuk është ushtria zyrtare e Libanit, Hezbollahu kontrollon shumicën e zonave me shumicë shiite të vendit, duke përfshirë pjesë të kryeqytetit Bejrut, Libanin jugor dhe rajonin lindor të Luginës Bekaa. Nuk dihet saktësisht se sa luftëtarë ka Partia e Zotit, por në vitin 2021, lideri Hassan Nasrallah pohoi se organizata e tij ka rreth 100 mijë luftëtarë. Por ekspertët besojnë se në realitet janë më pak, midis 20 dhe 50 mijë. Edhe duke marrë parasysh sulmin e shpejtë, disponueshmëria e rreth 50,000 luftëtarëve dhe rezervistëve e bën Hezbollahun një forcë ushtarake më të madhe dhe më të aftë se Hamasi, i cili vazhdon të luftojë.
Frika është se Irani, i cili deri më tani është përpjekur të mos shqetësojë më tej ujërat duke shmangur përgjigjen ndaj vrasjes në Teheran të ish-liderit të Hamasit, Ismail Haniyeh (edhe nëse vazhdon të kërcënojë me hakmarrje), do të hyjë në konflikt.
Izraeli ka fuqinë ushtarake për të shkatërruar Bejrutin dhe pjesë të tjera të Libanit siç bëri në Gaza, madje duke përfshirë Shtetet e Bashkuara.
Hezbollahu, me sistemet e tij të komunikimit të paralizuar dhe me një pjesë të udhëheqjes së tij të vrarë, mund të lëshojë ende mijëra raketa kundër vendeve strategjike izraelite, si aeroporti, Tel Avivi qendror, linjat e furnizimit me ujë, qendrat e energjisë elektrike dhe platformat e gazit në det të hapur. Sulme që do të minonin më tej figurën e liderit izraelit Benyamin Netanyahu.
Është e vështirë të vendosësh strategjinë pas veprimeve të Izraelit: që nga 7 tetori, siç ka theksuar administrata Biden, Tel Avivi nuk ka demonstruar një strategji koherente me objektiva të qarta politike. Por edhe libanezët, të cilët janë dashamirës për çështjen palestineze dhe kundërshtojnë luftën e Izraelit në Gaza, mund të tërhiqen nga ideja se mirëqenia e tyre duhet të sakrifikohet. Dhe kjo mund të përkthehet në një humbje të mbështetjes për Hezbollahun.
Nga konflikti mes Libanit dhe Izraelit të dy mund të dalin të mundur, ndërsa popullata civile do të paguajë çmimin e lartë të kësaj lufte.
(BalkanWeb)
