Në kodrat e Luginës Bekaa – si në pjesë të tjera të Libanit – vdekja mund të vijë nga qielli në çdo moment këto ditë. Izraeli ka bombarduar zonën gjatë gjithë ditës, me më shumë se 30 sulme ajrore në vetëm një orë.

46 persona janë konfirmuar të vdekur – dhe ky numër pritet të rritet. Të tjerët janë në gjendje kritike në spital, pas sulmeve izraelite në fillim të kësaj jave.

Noor Mossawi është mes tyre. 6-vjeçarja është e shtrirë pa ndjenja në një njësi të kujdesit intensiv pediatrik, në spitalin Rayak, me fasha të mbështjella rreth kafkës së saj të thyer.

Nëna e saj Rima është ulur pranë shtratit të saj, duke mbajtur një kopje të Kuranit dhe duke u lutur. Ajo na thotë se vajza e saj është shumë e zgjuar dhe shumë e shoqërueshme.

“Ajo krijon një atmosferë kaq argëtuese në shtëpi. Shtëpia ndihet e zbrazët kur ajo nuk është. Ajo pëlqen të takohet me njerëz të rinj”, rrëfen ajo.

Gjithçka ndryshoi të hënën e kaluar, me një sulm izraelit.

Ajo na tregon një video tjetër të vajzës së saj – këtë herë duke u lutur, pak para sulmit.

“Po e qetësoja, i thosha të mos ketë frikë se nuk do të ndodhte asgjë. Ajo i thërriste Zotit dhe profetëve për ndihmë”, thotë Rima.

Ndërsa bombardimi po afrohej, Rima po zhytej nga dera e saj kryesore me Noor dhe vëllain e saj binjak Mohammed. “Ne nuk ishim aq të guximshëm për të hyrë brenda”, thotë ajo, duke shtuar “sepse menduam se ndërtesa do të shembet mbi ne nëse goditet”.

“Kur u bë më intensive, unë mora Noor-in dhe vëllain e saj dhe do t’i merrja brenda, por raketa ishte shumë më e shpejtë se unë.”

Ajo raketë e la Mohammedin të plagosur lehtë dhe Noor-in duke luftuar për jetën e saj.

Babai i Noor-it, Abdallah, vjen për vizitë dhe digjet nga inati.

“Ju lutem filmoni fëmijën tim,” thotë ai, ndërsa shton “ajo nuk e di se çfarë janë armët. Ajo nuk di si të luftojë. Ajo po luante në shtëpi kur filloi bombardimi. Ata [Izraeli] donin të terrorizonin njerëzit dhe t’i bënin ata të iknin.”

Izraeli thotë se sulmet e tij kanë në shënjestër vendet e Hezbollahut, duke përfshirë depo armësh dhe depo municionesh.

Por Abdallah thotë se familja e tij nuk ka lidhje me armët. “Unë nuk jam i përfshirë me rezistencën [Hezbollahun]. Por tani do të doja të isha kështu që të mund të mbroja fëmijët e mi,” na thotë ai.

Minuta më vonë, disa kate më poshtë, sirenat prishin qetësinë, ndërsa një ambulancë sjell të plagosur nga goditja e fundit.

Stafi mjekësor po nxiton mbrapa dhe përpara. Reparti i urgjencës mbushet me tension. Ka britma të zemëruara, miq dhe të afërm të tronditur. Na kërkohet të ndalojmë xhirimet.

Spitali ka pranuar 400 të plagosur nga sulmet izraelite që nga e hëna – të gjithë civilë – sipas Dr Basil Abdallah, drejtori mjekësor.

Prej tyre, më shumë se 100 kanë vdekur dhe disa familje kishin humbur më shumë se një person.

Dr Abdallah na thotë se ka trauma mes stafit, si dhe pacientëve.

“Të shohësh fëmijë të bombarduar, të shohësh pacientë të moshuar dhe gra të plagosura nga bombat, është e vështirë”, thotë ai, duke shtuar se “shumica e infermierëve dhe mjekëve janë në depresion. Ne kemi emocione. Ne jemi njerëz.”

Shumica e stafit mbeten në spital gjatë gjithë kohës pasi është shumë e rrezikshme të rrezikosh udhëtimin për në shtëpi.

Izraeli po godet larg e gjerë në Liban. Nuk ka njeri që ta ndalë.

Tani për tani, Hezbollahu po bën një luftë të kufizuar, duke gjuajtur raketa përtej kufirit.

Mbështetësi i tij, Irani, po qëndron jashtë konfliktit.

Dr Abdallah tashmë është i shqetësuar për mbarimin e barnave dhe furnizimeve thelbësore.

Ai ka frikë se kjo do të jetë një luftë e gjatë.