“Ndeshja ime e parë në Milano ishte Milan-Siena dhe kartoni i parë i verdhë ishte Maldini. Ata më thanë të mos shikoja unazën e tretë të San Siros sepse ‘nëse e shikon do të mërzitesh’. Ata kishin të drejtë: E mora unazën e tretë të parë vetëm në fund të ndeshjes”. Daniele Orsato e tha këtë, duke folur në Festivalin Sportiv të Trentos. Më 6 korrik ai arbitroi Angli-Zvicër, çerekfinalen e Kampionatit Evropian, duke i dhënë fund karrierës së tij: 290 ndeshje në Serie A dhe arbitri më i mirë në botë në vitin 2020. “Kapiteni i Sienës më tha: ‘Çfarë guximi të vije në Milan dhe ndëshkoje Maldinin”, kujton Orsato, – iu përgjigja: “Nuk është guxim, unë jam arbitër”.
“Më mungon shumë fusha, më mungojnë shokët e skuadrës, më mungojnë mbledhjet dhe të jem me kolegët dhe të jap këshilla edhe sepse kam disa flokë të thinjura. Takimi është momenti që më mungon më shumë. – shtoi Orsato, i cili më pas fliste për ëndrrat e tij si fëmijë – Shkova nëpër shtëpi me një kaçavidë për të kuptuar se si të ndizja dritën, doja të bëhesha elektricist dhe herë pas here shpërtheja gjithçka në shkollën e shtëpisë, bëra 3 vjet dhe më pas gjeta një punë.”
Më pas një mik i kërkoi të merrte kursin e arbitrit të futbollit: “Unë thashë, por arbitri është humbës… por ai më sfidoi duke më thënë se mund t’ia dija vetëm duke arbitruar një ndeshje. Ndeshja e parë u arbitrua më 17 janar 1993, teksa isha në fushë i dëgjoja të thonin ‘arbitër si Orsato’, gjë e cila më bëri shumë të lumtur.
