Adriano mbahet mend për faktin se ishte një nga më të mirët te Interi dhe Brazili, por gjërat për “perandorin” kanë ndryshuar.

Dhe është vërtet tronditëse ta shohësh atë në atë mënyrë. Ai shfaqet zbathur në rrugë. Më pas i shtrirë në trotuar. Ai ngrihet nga një karrige plastike në mënyrë të paqëndrueshme. Në dorën e djathtë ka një gotë birrë dhe një cigare mes gishtave, në tjetrën një smartphone të lidhur në një prizë të improvizuar.

Ai qesh, provon disa hapa kërcimi mbi asfaltin e konsumuar e të arnuar, mërmërit diçka, nuk e vë re që pajisja elektronike rrëshqet në asfalt. Dhe ai qesh përsëri, shumë.

Qëndrimi i tij tregon një gjendje jo dhe aq të mirë, ish-sulmuesi i Interit dhe Brazilit është me sa duket i lumtur, i relaksuar, i qetë në rrugët e favelave ku u kthye. Numri 9 në shpinë, talenti, fuqia në gjuajtje, fiziku; kishte gjithçka, nga fama te milionat.

Dhe ai do të kishte mbledhur akoma më shumë famë dhe lavdi nëse do ta kishte mbajtur kokën drejt, siç thotë një shprehje. E quanin perandor, por nga lavditë e kohës në të cilën ai bëri botën të dridhej me lojën e tij, ka mbetur shumë pak nga mbretëria.

Në një sekuencë tjetër, Adriano ka në dorë disa gurë shumë të ngjashme me dominotë. Ai po luan në një tabelë të vendosur në një fuçi. Ata që e rrethojnë e bëjnë shaka, e provokojnë që më në fund të bëjë lëvizjen e tij. Ai luan së bashku dhe merr pjesë me vëmendje, duke ndjekur sekuencën dhe evolucionin e lojës. Fillon një diskutim edhe me kundërshtarin dhe bashkëbiseduesin, por toni është miqësor. Pastaj e kupton se ka fituar dhe shkon të përqafojë një mik që është afër.

Nuk ka ndryshim skene, sfondi është gjithmonë i njëjtën një trotuar i ngushtë, një mur për t’u mbështetur, gota plastike plot me pije të vendosura në tokë, një grup miqsh,të njohurish të mbledhur për të bërë shaka, veshje të thjeshta. Pantallona të shkurtra të zeza poshtë belit, një bluzë me mëngë të shkurtra e së njëjtës ngjyrë që maskon disi volumin e barkut.

Në fund të fundit, mbase kjo është jeta që ai shijon më tepër.