”Vetëm kështu mund të vdesësh!”. Me këtë frazë, 54 vjet më parë, Coco Chanel, shpirti më luftarak dhe më i pamëshirshëm i modës, vdiq në moshën 87-vjeçare në një dhomë në hotel ”Ritz” në Paris, shkruan othersouls.com.

Edhe atë mëngjes ajo ishte simpatike, në një mënyrë që ishte e natyrshme vetëm për të.

Ajo doli elegante si gjithmonë, për t’u bashkuar me një mik të dashur për një shëtitje me makinë përgjatë Senës.

Shoferi udhëtoi me makinë nëpër Paris derisa zonja Chanel, e rraskapitur, i kërkoi të kthehej në hotelin që kishte qenë shtëpia e saj gjatë gjithë jetës.

Ajo u shtri në krevat dhe tha fjalinë e saj të fundit fatale.

Ajo që e kishte gjithmonë gati fjalën e fundit, nuk mundi ta shmangte atë as në aktin e fundit të jetës së saj të jashtëzakonshme.

Pse po flitet për Coco Chanel në revistat kulturore?

Sepse ajo ishte një personazh shumë më revolucionar sesa mund të mendohej. Në jetën dhe veprën e saj gjejmë gjithçka: anarkinë, luftën feministe, revolucionin e zakoneve dhe jetës shoqërore, historinë e madhe të shekullit të kaluar, dashurinë për të bukurën dhe përkushtimin ndaj pasionit të gjithë jetës së saj.

Lindja e Gabrielës dhe shndërrimi në Coco

Gabrielle Bonheur Chanel, e regjistruar si Coco për të gjithë të tjerët, Chanel u lind më 19 gusht 1883 në një bujtinë. Ky ishte vetëm preludi i një fëmijërie fatkeqe që pa vdekjen e parakohshme të nënës së saj, braktisjen e babait të saj Henri-Albert Chanel dhe vitet e kaluara me Motrat e Zemrës së Shenjtë në Aubazine.

Në moshën 18-vjeçare, Gabrielle është e lirë të largohet nga jetimorja dhe të jetojë jetën e saj.

Ajo gjen punë si shitëse në dyqanin Maison Grampayre në Moulins dhe, në të njëjtën kohë, këndon në një kafene: kënga e saj me firmë është ”Qui qu’a vu Coco?”.

Legjenda thotë se ishte që nga ky moment që të gjithë filluan ta quajnë atë Coco.

Është gjithashtu periudha në të cilën ajo u lidh me Étienne de Balsan, djalin e sipërmarrësve të tekstilit, i cili e shpërnguli në kështjellën e Royallieu dhe u bë jo vetëm i dashuri i saj, por mbi të gjitha financuesi i saj.

Chanel ishte shumë e mirë në prodhimin e kapelave dhe së shpejti gratë e shoqërisë së lartë vendase ranë në dashuri me krijimet e saj.

Suksesi e shtyu atë në Paris në 1908 dhe në Deauville në 1914, ku hapi dyqanet e saj të para, e ndjekur në 1916 nga një sallon i modës së lartë në Biarritz.

Ajo grua rebele dhe kokëfortë, gjithmonë revolucionare në suksesin e saj të pamohueshëm, sfidoi modën e kohës.

Në kundërshtim me këto kafaze, në të cilat gratë mbylleshin me vullnetin e tyre, Chanel filloi të propozonte modele sportive, linja të thjeshta dhe të buta pa kufizime.

Sukseset e Chanel

Ngjyrat ishin pika e saj e dobët dhe veshjet e larmishme filluan të ishin tipari dallues i modës së saj.

Në vitin 1916, Rodier, një industrialiste franceze e tekstilit, i dha asaj të drejtën ekskluzive për të përdorur fanellën krejt të re, pëlhura që përmirësoi më së miri krijimet e Chanel, në një përzierje të prerjes dhe pëlhurës që çliroi fizikun e gruas.

Bluzat e lirshme u bënë modeli i parë i veçantë i modës Chanel.

Fundet e gjata të drejta, xhaketa, rripat e lidhur në bel, triko dhe tweed përfaqësonin zërin e emancipimit femëror në stilin Chanel vazhduan për një kohë të gjatë.

Coco në botën e modës

Shenjtërimi u bë në vitin 1920: butiku i parë në Paris në ”31 Rue de Cambon”.

Në muajt në vijim, Coco nënshkroi krijimin e parfumeve më të mirë dhe më të pavdekshëm: Chanel n.5 – të cilin ajo gjithashtu e shenjtëroi me frazën “Një grua duhet të hedhë parfumin e saj kudo që ajo pëlqen të puthet”.

Chanel përjetësoi veshjen ikonë që çdo femër do të donte në gardërobën e saj, sepse Coco ishte një besimtare e zjarrtë e idesë së një mode demokratike, e lidhur me propozimin e të njëjtave modele në të cilat pëlhurat dhe detajet veprojnë si variante.

Nuk është rastësi që kredo e saj ka qenë gjithmonë ”moda zbehet, stili mbetet”, siç mund të shihet edhe në kostumet e saj të jashtëzakonshme.