Nga MIRON ÇAKO
Ka disa ditë që qarkullon në portale, intervista e një murgeshe katolike, argjentinase që jeton në Spanjë, e cila e ftuar në programin “Cester in Love” ka dhënë një deklaratë publike, duke thënë se Maria nuk është e virgjër, por me Josifin burrin e saj ka pasur jetë dhe marrëdhënie seksuale si çdo grua. Për të krishterët që e nderojnë Marinë si Nënën e Zotit dhe Gjithmonë Virgjëreshë, këto fjalë të ngjallin një neveri, revoltë dhe nga shpirti i trazuar i besimtarit del gati një mallkim ashtu siç thuhet tek paslmi: “Për mëkatin e gojës së tyre dhe për fjalët e buzëve të tyre i zëntë laku i kryelartësisë së tyre, për shkak të mallkimeve dhe të gënjeshtrave që thonë.”( Psalmi 59:12).
Mund të thuash këtë gjë dhe ta mbyllësh bisedën, por mendoj se kjo nuk është mënyra më e mirë për ta përballuar këtë deklaratë blasfemuese që shumë njerëz të krishterë apo jo, i ka indinjuar dhe revoltuar ndaj kësaj “murgeshe” e cila duke qenë se ka marrë edhe kërcënime kërkon falje në qoftë se ka fyer dikë, por përsëri këmbëngul se thotë të vërtetën dhe mbetet besnike me dashuri ndaj Kishës dhe ungjillit.” Pavarsisht se peshkopi i saj thotë: “Se këto deklarata nuk janë në përputhje me besimin e Kishës, mendoj se nuk mund ta tolerosh pa një përgjigje, sepse një fjalë e urtë thotë: ”Shpif, shpif se diçka do të mbetet”. Dhe sipas ligjit shkak-pasojë asgjë nuk mund të ndodhë dhe të shfaqet pa ndonjë qëllim.
Por mos të çuditemi për këto fjalë blasfemike të cilat pavarësisht se i dëgjojmë në ditët e sotme edhe nga një “murgeshë katolike” nuk janë të reja, por të vjetra. Fatkeqësisht nuk është vetëm kjo murgeshë që i beson dhe thotë këto gjëra, por ka edhe shumë të tjerë që i thonë vetes të krishterë të cilët madje kanë thirrur “Aleluja”, që më në fund edhe murgeshat katolike po pranojnë atë që besojmë edhe ne se: Maria ishte një grua e zakonshme, e martuar me Josifin e cila përveç djalit të parë Jisuit të lindur nga vullneti i Perëndisë me anën e Shpirtit të Shenjtë, më pas pati edhe fëmijë të tjerë siç përmenden në Ungjill, vëllezërit dhe motrat e Krishtit; “A s`është ky zdrukthëtar i biri Marisë, vëllai i Jakobit, i Joses, i Judës dhe i Simonit? Dhe nuk janë këtu midis nesh motrat e tij?“(Marku 6:3)
Ata që besojnë si kjo murgesha se Jisu Krishti kishte vëllezër dhe motra të tjerë, pra që Virgjëresha Mari nuk mbeti gjithmonë e virgjër, janë grupet e reformës protestante në shek XVI të themeluara nga reformatortë si Martin Luteri 1545, Zhan Kalvin 1564 dhe Ulrik Zvingli 1545 të cilët udhëhoqën lëvizjen reformiste në kontinenin Evropian. Ata sulmuan abuzimet praktike të Kishës Romane, si primati papal, indulgjencat etj, por edhe mësimet e saj zyrtare.
Mësim zyrtar i Kishës Romano-Katolike ishte edhe ai mbi gjithmonë virgjërinë e Marisë, para lindjes, në lindje dhe mbas lindjes, ky mësim ishte i pranuar nga të gjithë të krishtërët në Lindje e në Perëndim që në shekullin e parë dhe vazhdoi të besohej si i tillë edhe mbas skizmës (ndarjes) së Kishës Katolike të Perëndimit në vitin 1054 nga Kisha Orthodhokse e Lindjes. Që në krishtërimin e hershëm ka pasur një devocion të veçantë për Marinë, Nënën e Zotit, ajo është përcaktuar në doktrinën e krishterë dhe në jetën liturgjike me terma teologjike shumë domethënës, të gjitha këto të bazuara në Shkrimin e Shenjtë dhe në traditën e Kishës Katholike-Apostolike, të saksionuara në vendimet e Sinodeve të Shenjta Ekumenike.
Maria u quajt nga Kisha Katholike-Apostolike Hyjlindëse – Theotokos ose Nëna e Perëndisë, sepse ajo lindi Birin e Perëndisë prej mitrës së saj, dhe prej saj Ai mori natyrën e Tij njerëzore. Elisabeta, nëna e Joan Pagëzorit e pranoi këtë realitet kur tha për Marinë, kushurirën e saj: “Ti je e bekuar ndër gratë dhe e bekuar është fryti i barkut tënd. Dhe nga po më ndodh kjo, që nëna e Zotit tim të vij tek unë?” (Luka1:42-43)
Perëndia priste me durim në shekuj, që vetë njeriu të çlirohej nga ndikimi i djallit, i cili e ka fuqinë te mëkati, por ai nuk mundej dot. Shkelja gjithmonë e porosive e bënte atë fajtor dhe të dënuar me vdekje trupore dhe shpirtërore: “Sepse paga e mëkatit është vdekja” (Romakëve 6:23). Por Virgjëresha Mari e bekuar mbi të gjitha gratë, e mbushur me dashuri për Perëndinë, e tërhoqi Atë me mirësinë e saj. Kur Perëndia vendosi të bëhej njeri për shpëtimin tonë. Ai në dashurinë e tij donte ta bënte këtë gjë në pajtim të plotë me gatishmërinë e saj duke dërguar engjëllin lajmëtar të tij: “Dhe engëlli hyri te ajo dhe tha: Gëzohu, o hirplotë, Zoti është me ty; ti je e bekuar ndër gratë…mos ki frikë, Mari, sepse ke gjetur hir para Perëndisë. Dhe ja, ti do të mbetesh shtatzënë dhe do të lindësh një djalë, dhe do t`ia vesh emrin Jezus. Ai do të jetë i madh dhe do të quhet Biri i Shumë të Lartit.. dhe Maria tha: “Ja shërbëtorja e Zotit; le të më ndodhë sipas fjalës sate.” Dhe engjëlli u largua prej saj.” (Luka 1:28-38)
Nëse ajo do të kishte refuzuar atëherë shpëtimi nuk do të kishte ardhur. Bota do të ishte e zhytur në mëkate njerëzit përsëri do të shkonin në ferr. Ajo jo vetëm që nuk refuzoi ose të qëndronte pasive, por përkundrazi u tregua aktive dhe pjesëmarrëse në misterin e shpëtimit duke trupëzuar në vetvete, Birin e Perëndisë. Pra Lindja e Krishtit nuk është vetëm punë e Perëndisë triadik, Atit Birit dhe Shpirtit të Shenjtë, por dhe punë e vullnetit dhe besimit të Virgjëreshës Mari. Pra pa Marinë nuk do të vinte Zoti Jisu Krisht, (Shpëtimtari).
Në Sinodin III Ekumenik i mbajtur në Efes 431 u shpall se termi Theotokos (Hyjlindëse) për Virgjëreshën Mari është krejtësisht i saktë dhe i plotë dhe duhet të mbahet nëse besimi i krishterë do të rrëfehet i plotë dhe jeta e të krishterit do të jetohet saktësisht. Pra ajo lindi në mish Birin e përjetshëm të Perëndisë, Perëndi-Njeri, prandaj Maria është me të vërtetë Hyjlindëse dhe thirrja e Shën Qirilit dhe e tërë Sinodit ishte kjo: Biri i Perëndisë dhe Biri i Njeriut (Marisë), Një Bir.
Kisha e quan të Tërëshenjtë, sepse ajo lindi të Tërëshenjtin Perëndi-Njeri, Jisu Krishtin. Meqënëse Krishti është i Tërëshenjtë edhe ena që e mbajti është e Tërëshenjtë, ashtu si edhe Kryengjëlli e përshëndeti: “Gëzohu o Hirplotë Zoti është bashkë me ty”. Por shenjtëria e saj dallon në mënyrë të pakrahasueshme nga Tërëshenjtëria e Birit të saj hyjnor,sepse sipas mësimit të Kishës, vet ajo pavarësisht se bëri një jetë shumë të shejntë,duke trashëguar hijen e mëkatit stërgjyshor, kishte nevojë të shpëtohej nga Krishti, ashtu si gjithë njerëzit janë shpëtuar nga mundimet, vuajtjet dhe vdekja e kësaj bote, prandaj ajo thotë: “Zoti, Shpëtimtari im” (Luka 1:47) Ajo vdiq si të gjithë bijtë e Adamit, por u ngjall nga Biri i saj dhe u transferua në qiej, si Nëna e Jeta dhe tani merr pjesë në jetën e amëshuar të parajsës, e cila është përgatitur për të gjithë ata: “që e dëgjojnë fjalën e Perëndisë dhe e ruajnë atë.” (Luka 11:27-28)
Prandaj Kisha Orthodhokse nuk e ka pranuar madje e quan të gabuar shtesën e Kishës Romano-Katolike që në vitin 1854 nëpërmjet bulës papale, Inefabilis Deus, e shpalli: “Zënien e panjollëshme, të Hyjlindëses (Immacolata Concezione), si dogmë të besimit ku thuhet: “se e Tërëlumtura, Virgjëresha Mari në çastin e parë të zënies së saj, me anë të një hiri dhe privilegji të veçantë dhuruar nga Perëndia i Tërëfuqishëm duke paraparë meritat e Jisu Krishtit, Shpëtimtarit të racës njerëzore u ruajt e pastër nga çdo njollë e mëkatit fillestar ( stërgjyshëror )”.
Kisha e quan Gjithmonë e Virgjër, këtë emër e vendosi Sinodi V Ekumenik sepse ajo ishte e virgjër para lindjes, gjatë lindjes, edhe mbas lindjes, sepse ku kalon Zoti nuk ka prishje të krijesës. Kur Virgjëresha pyeti Kryeengjëllin se si do të ndodhë kjo lindje se: “unë burrë nuk njoh” (jam dhe do të mbetem e virgjër) atëherë ai i tha: “Fryma e Shenjtë do të vijë mbi ty dhe Fuqia e Të lartit do të hijesojë prandaj dhe ajo foshnje e shenjtëruar që do të lind prej teje do të quhet Bir Perëndie”(Luka I:34-35).
Për ta kuptuar sadopak këtë mister le të japim dy shembuj nga natyra; ashtu si vesa që bie mbi lule dhe nuk e prish bukurinë e saj, ashtu dhe i Biri i Perëndisë kur uli qiejt dhe zbriti mbi atë nga vullneti i Atit me anë të Shpirtit të Shenjtë, nuk ia cënoi virgjërinë. Ashtu si rrezja e diellit kalon nga xhami i dritares dhe nuk e thyen atë, ashtu dhe i Biri i Perëndisë si njeri doli prej saj dhe nuk e cënoi virgjërinë. Për këtë qëllim, në ikonën e saj sipas traditës orthodhokse gjenden tre yje: një në ballë dhe dy në supe, për të shprehur në mënyrë simbolike besimin e patundur të Kishës se ajo është Virgjëreshë e përjetshme para, gjatë dhe pas lindjes. Një profeci në Dhiatën e Vjetër, që ndërgjegja e krishterë e ka interpretuar se Maria, do mbetej edhe pas lindjes Gjithmonë Virgjëreshë thotë: “Pastaj ai më çoi drejt portës së jashtme të shenjtërores që shikonte nga lindja, por ajo ishte e mbyllur. Zoti më tha: “Kjo portë do të mbetet e mbyllur, nuk do të hapet dhe askush nuk do të hyjë nëpër të, sepse nëpër të ka hyrë Zoti, Perëndia i Izraelit; prandaj do të mbetet e mbyllur.” (Ezekieli 44:2)
Kisha Orthodhokse e quan: “të Pacënuar, të Papërlyer, të Papikëluar, Virgjëreshë e pastër, Hirplotë, Zonja më e bekuar, Mbretëreshë e qiellit dhe e dheut”. Por përse në ungjill përmenden vëllezërit dhe motrat e Krishtit: “A nuk është ky i biri i marangozit? Nuk quhet nëna e tij Mari, dhe vëllezërit e tij Jakobi, Iose, Simon dhe Juda? Dhe motrat e tij nuk janë të gjitha ndër ne? Atëherë nga i erdhën këtij të gjitha këto?” (Matheu 13:55-56)
Tradita shekullore e Kishës na thotë shumë qartë se ata janë fëmijët e Josifit i cili para se të merrte nën kujdestarinë e tij, Gjithmonë Virgjëreshën Mari ishte një burrë i ve në moshë shumë të vjetër, dhe me gruan e parë që i kishte vdekur kishte ata fëmijë që tregohen si vëllezër dhe motrat e Jisuit në ungjill. Ky fakt vërtetohet nga vetë Ungjilli sipas Joanit ku na thuhet se kur Krishti ishte në kryq: “pa nënën e tij dhe pranë saj dishepullin që donte pranë, i tha nënës së tij: “O grua, ja biri yt” Pastaj i tha dishepullit: “Ja nëna jote!” Dhe që në atë moment ai e mori në shtëpinë e vet. (Joani. 19:26-27) Nëqoftëse zonja shën Mari do të kishte fëmijë të tjerë natyral me Josifin, Krishti Biri i saj si mund ta ndalonte që ajo të rrinte bashkë me fëmijët e saj, që t’i mohonte ata dhe të pranonte si bir Joanin, një nga nxënësit e Krishtit, kjo do të ishte një padrejtësi e madhe që Krishti do t’i bënte asaj.
Por edhe tradita e shenjtë që brenda saj përmbledh edhe sinaksarët (jetët e shenjtorëve) na tregon për Jakovin “vëllain e Zotit” episkopin e parë të Jerusalemit i cili u martirizua në vitin 62 ps. Kr. po ashtu edhe për Simeonin i cili u bë episkopi i dytë i Jerusalemiit mbas vitit (70-107) ps.Kr. Në kohën e Trajanit (98-117) ai u denoncua tek autoritet romake, kështu u arrestua dhe u martrizua në vitin 107 ps. Kr. në moshën 120 vjeçare. Pra duhej të ishte 13 vjet më i madh se Krishti, por edhe Jakovi që përmendet në ungjill para Simeonit i binte të ishte shumë më i madh në moshë sesa Krishti. Ky argument historik rrëzon poshtë herezinë blasfemuese se Zonja Shën Mari nuk mbeti virgjëreshë, por u bë një grua e zakoshme duke pasur fëmijë të tjerë me Josif vlesorin (kujdestarin).
Kaq i madh ka qenë nderimi i saj në botën e krishterë sa ndikoi edhe tek myslimanët dhe përmëndet edhe në Kuran. Pavarësisht se Kurani ndryshe nga Bibla nuk e pranon atë si Hyjlindëse, përsëri e nderon si gruan më të bekuar mes grave:
“Përkujto kur engjujt i thanë: “Oj Mejreme, All-llahu të dalloi ty (me besim e karakter), dhe të lartësoi mbi gratë e botës” [Surah Al Imran:42]…
Por kush është shkaku i parë që nxit për të tilla blasfemi kundër Gjithmonë Virgjëreshës Mari të cilat siç pamë nuk kanë asnjë bazë, si nga Shkrimi i Shenjtë as tradita e krishterë dhe mësimi i Kishës Katholike- Apostolike?
Shkaku dhe nxitësi i padukshëm është satanai, babai i gënjeshtrës, i cili ka një zili dhe urrejtje dhe armiqësi të madhe për Gjithmonë Virgjëreshën Mari sepse ajo ishte gruaja me e bekuara ndër gratë, që bëri të mundur realizimin e planit të Perëndisë për shpëtimin e njeriut i cili do të vinte nga një Bir, lindur nga fara e gruas (lindje virgjërore). “Atëherë Zoti Perëndi i tha gjarpërit (djallit): “Unë do të shtie armiqësi midis teje dhe gruas, midis farës sate dhe farës së saj; do të shtyp kokën tënde, dhe ti do të plagosësh thembrën e farës së saj. ” (Zanafilla 3:15)
Kjo armiqësi e djallit kundër të Tërëshenjtës, nuk do të pushojë deri në fund duke vjellë nga goja e tij blasfemi kundër saj, ashtu siç na thuhet tek libri i fundit i Biblës, libri i Zbulesës: “Dhe një shenjë e madhe u duk në qiell, një grua e veshur me diellin, me hënën nën këmbët e saj, dhe mbi krye të saj një kurorë me dymbëdhjetë yje” (Zbulesa 12:1) “Dhe ajo lindi një bir mashkull, i cili duhet të qeverisë gjithë kombet me skeptër të hekurt; dhe biri i saj u rrëmbye pranë Perëndisë dhe fronit të tij” (Zbulesa 12:5). “Dhe, kur dragoi pa se u hodh për tokë, përndoqi gruan që lindi birin mashkull” (Zbulesa 12:13). “Atëherë gjarpri qiti nga goja e tij ujë si një lumë (blasfemi) prapa gruas, që atë ta merrte lumi, dhe toka (shpirtrat e besimtarëve) e ndihmoi gruan, dhe toka hapi gojën e vet dhe përpiu lumin që dragoi kishte nxjerrë nga goja e vet” (Zbulesa 12:15-16).
Prandaj nuk duhet të çuditemi për të tilla blasfemi të cilat do të shpeshtohen në ditët e fundit siç thotë dhe apostull Pavli: “Dhe Fryma e thotë shkoqur se në kohët e fundit disa do ta mohojnë besimin, duke u vënë veshin frymëve gënjeshtare dhe doktrinave të demonëve, që flasin gënjeshtra me hipokrizi, të damkosur në ndërgjegjen e tyre… “(1 Timotheu 4:1-2)
Ky brez i pabesë dhe imoral, i cili sot po kontrollohet vetëm nga instikti shtazor i epshit, duke kaluar çdo limit natyral deri në perversion, patjetër që kur përballet me figura të tilla etalon (masë të njerëzimit) si të Zotit Krisht, Zonja shën Mari, ndihet i turpëruar dhe i akuzuar në gjendjen ku e ka lëshuar veten dhe që të qetësojë ndërgjegjen (gjykatoren e Zotit) e tij kërkon të mbulojë diellin me shoshë dhe të “eklipsojë” figurën e Krishtit dhe të shën Marisë si Adami i ri dhe Eva e re e njerëzimit të ri (krishterët) “të cilët nuk janë lindur nga gjaku, as nga vullneti i mishit, as nga vullneti i burrit, por janë lindur nga Perëndia.” ( Joani. 1:13).
Prandaj dalin të tillë mashtrues të mashtruar si pastorë reformatorë, murgesha trendi, shkrimtarë të pacipë, artistë të pamoralshëm, gazetarë ateist që flasin kundër Krishtit dhe Nënës së Tij me trillime “rozë” si libri “Kodi Da Vinçit” ose piktura me frymëzim humanist të “familjes së shenjtë” ku Josifi qëllimisht paraqitet i ri në moshë, madje në pozicione intime duke krijuar idenë se kemi të bëjmë me një çift normal burrë-grua, kjo e paraqitur edhe në filma, por që është një shtrembërim me dashje i së vërtetës.
Të tillë njerëz dhe grupe duke folur dhe vepruar në mëryrë të tillë, në kufijtë e blasfemisë janë duke mbledhur mbi veten e tyre, gjykimin e drejtë të Perëndisë sepse “goja gënjeshtare është e neveritshme për Zotin” (Fjalët e Urta 12:22).
Por ne të krishterët orthodhoksë si bijtë e saj, duke mos devijuar as majtas as djathtas në çdo brez e duam dhe pohojmë me mburrje Marinë si Nënën e Zotit, Mbretëresha e Qiellit dhe e Dheut, Portën e Qiellit, dhe i lutemi e Tërëshenjtë, Përmbishenjtë, Gjithmonë Virgjereshë, Hirplotë, Zonja Shën Mari, me të vërtetë Hyjlindëse ty të madhërojmë, ndërmjeto për ne tek Biri yt dhe Perëndia ynë. Kështu ne jemi duke përmbushur atë që ajo e mbushur me Shpirtin e Shenjtë tha: “Që tani e tutje të gjtihë brezat do më lumurojnë, sepse i Pushtetshmi më bëri gjëra të mëdha dhe i shenjtë është emri i tij” (Luka.1:48-49) Amin.
(BalkanWeb)
