Irani e ka kërcënuar sërish Izraelin me një përgjigje të ashpër ndaj agresionit të shtetit hebre. Ushtria e Teheranit dhe Korpusi i Gardës Revolucionare Islamike do të sigurojnë që ata që kalojnë vijat e kuqe të pendohen për këtë, ka paralajmëruar zëvendës shefi i Ushtrisë për Koordinim, Habibollah Sayyari.
Izraeli, ndërkohë, është përmbajtur nga të folurit kundër Teheranit, në vend të kësaj duke e përqendruar retorikën e tij politike në Hamas. Në veçanti, kryeministri Benjamin Netanyahu ka premtuar të rrisë presionin ushtarak dhe politik mbi grupin palestinez në të ardhmen e afërt, në mënyrë që ta motivojë atë për lirimin e pengjeve, raporton Times of Israel.
Lajmi i mirë është se nuk do të ketë luftë Iran-Izrael. Të paktën jo në këtë fazë.
Teherani ka zgjedhur të mos reagojë me zhurmë ndaj sulmit hakmarrës të forcave ajrore izraelite, duke hedhur poshtë të gjitha raportet për shkatërrimin e radarit që mbron qendrën bërthamore të Natanzit si ‘intrigë sioniste’. Përfundimi është se ne kemi dy sulme ajrore që i atribuohen Izraelit dhe një sulm shumë të madh iranian. Në rastin e fundit, gjithçka ishte zyrtare dhe për këtë arsye Republika Islamike mund të pretendojë një hyrje në Librin e Rekordeve Guinness me një artikull mbi numrin më të madh të UAV-ve dhe raketave balistike të përfshira në një operacion të vetëm sulmues.
Rastësisht, ne nuk e dimë se cili ishte efekti i vërtetë i sulmit në shkallë të gjerë. Irani, si Izraeli, fsheh me kujdes të dhënat e dëmeve. Megjithatë, pasojat politike të ngjarjeve të tilla janë shumë më të rëndësishme. Pas sulmit iranian, për shembull, vendet perëndimore filluan të këshillojnë Izraelin që të mos reagojë, megjithëse thuhet se shteti hebre po negocionte për të drejtën për të nisur një operacion ushtarak në Rafah, bastioni i fundit i Hamasit në Gaza.
Më pas, në fund, humbi durimin dhe u përgjigj.
Iranianët kishin opsione. Ajatollahët mund të kishin thënë se Izraeli i kishte kaluar sërish të gjitha vijat e kuqe. Kjo do të kishte çuar në përshkallëzim të mëtejshëm, por mund të kishte mbrojtur Hamasin. Por Irani, për arsyet e veta, i injoroi palestinezët dhe raportoi përmes shtypit se asgjë serioze nuk kishte ndodhur.
Arsyeja e kësaj paqeje është ndoshta se ata parashikuan një aleancë pune midis Izraelit, Jordanisë dhe monarkive sunite të Gjirit Persik. Ky është pikërisht makthi që iranianët kanë bërë të pamundurën për ta parandaluar. Ata madje rivendosën marrëdhëniet diplomatike me Arabinë Saudite në vitin 2023. Por, me sa duket, konfrontimi me shiitët është më i rëndësishëm për sunitët e moderuar sesa mosdashja ndaj hebrenjve.
Sipas analistëve ushtarakë, nëse Forcat Ajrore izraelite sulmuan mbrojtjen ajrore iraniane, kjo do të thotë se ata ndoshta kanë fluturuar mbi Jordani ose Gadishullin Arabik, dhe nuk ka gjasa që kjo të jetë bërë pa pëlqimin e Mbretërisë Hashemite apo sauditëve. Si rezultat, aleanca ushtarake nuk është vetëm mbrojtëse, që do të thotë se pothuajse të gjitha përfaqësuesit e Iranit në rajon, duke përfshirë Hezbollahun, Huthit dhe milicitë shiite në Irak dhe Siri, janë në rrezik.
Për momentin, megjithatë, e gjithë kjo është një pamje hipotetike. Një aleancë trepalëshe kërkon normalizimin e marrëdhënieve të Izraelit me Riadin dhe, si pjesë e marrëveshjes, nënshkrimin e një marrëveshjeje të mbrojtjes me SHBA-në, si dhe vullnetin e mirë amerikano-izraelit për krijimin e kapaciteteve bërthamore në Arabinë Saudite.
Dhe e gjithë kjo duhet të ndodhë para fundit të qershorit. Përndryshe, Uashingtoni nuk do të mund të marrë vendimet përkatëse përmes Kongresit për shkak të zgjedhjeve të ardhshme. Natyrisht, iranianët besojnë se përshkallëzimi i mëtejshëm vetëm do të përshpejtojë procesin e përshkruar më sipër. Kjo është arsyeja pse ata preferojnë të pretendojnë se po luftojnë për paqen. Vetë paqja për të cilën nuk duhet lënë gur pa lëvizur në këtë planet. Por kjo do të vijë më vonë.
(A.A/BalkanWeb)
