Fatkeqësisht fëmijë që mbësin pa kujdesin prindëror, në Shqipëri ka shumë. Jeta nuk është bujare për të gjithë. Nëse Erida flet e lumtur teksa sjell ndërmend çdo kujtim, një tjetër i ri të trishton me rrugët e tij të zymta e pa dritë. Ai është Seldi. Babain s’e njohu kurrë, ai vdiq pa ia lënë dot kujtim të birit fytyrën e tij. Ishte 3 vjeç kur e ëma e largoi nga gjyshërit.

Jetonte vetëm me të, por puna e saj e shtyu drejt rrugëve. Kishte motra e vëllezër, por në fëmijëri s’mundi t’i njohë. Të shumta qenë netët kur Seldi fjeti në qiell të hapur. Shiu ia fshihte lotët. Lot e shi bëheshin bashkë për të derdhur rrëkenë që ftohtë i rridhte në faqe. Për një vit me radhë ai vrapoi i frikësuar nëpër skutat e qytetit të Beratit, kërkonte një strehë për të bërë një sy gjumë fëmijëror.

I mbetur rrugëve pa kujdesin familjar, Seldi nuk mundi të vijojë shkollën si çdo moshatar i tij. Në vitin 2011 ai gjeti një shtëpi, një strehë ku harroi netët në qiell të hapur. Ai u bë pjesë e Zyber Hallullit ku jetoi deri në moshën 18-vjeçare.

Në moshën 18-vjeçare Seldi u largua nga Zyber Hallulli. Pavarësisht ndihmave, ai tashmë do të ishte përsëri i vetëm në jetë. I frikësuar por edhe i fortë, si pak moshtarë të tij bëri dokumentat për të fituar statusin e jetimit. Në moshën madhore Seldi mori statusin e parë, “zyrtarisht jetim”, “zyrtarisht i vetëm”.

Seldi është 20 vjeç dhe ka një ëndërr, të shkollohet dhe të ketë një jetë normale. Ai e nisi klasën e parë në moshën 11-vjeçare. Në vitet e para të jetës kur të gjithë fëmijët mësojnë shkronjat e para, ai mësonte rregullat e jetës atje në rrugë. Në diell e shi, Seldi shkruante vetëm disa shkronja në trotuare: SI TË MBIJETOJ….