Pas gjashtë javësh fushatë zgjedhore në Mbretërinë e Bashkuar, më në fund ka ardhur dita e së vërtetës. Britanikët janë thirrur të zgjedhin se kush do të jetë kryeministri i ardhshëm dhe përgjigja tashmë është shkruar: Keir Starmer.
Në fakt, laburistët e tij kanë qenë mbi 40% prej muajsh me konservatorët, tani në qeveri me Rishi Sunak, duke shkuar drejt një 20% katastrofik, gjysmën e kundërshtarëve të tyre. Dhe disproporcioni në Dhomë mund të jetë edhe më evident, për shkak të sistemit zgjedhor britanik me njësitë zgjedhore në një raund të vetëm, me të ashtuquajturin “first-past-the-post”, që do të thotë se kandidati zgjidhet shumica e votave. Rrjedhimisht, 20% (e pritshme) e konservatorëve nuk do të thotë aspak 20% e 650 vendeve të Parlamentit të Westminsterit, por mund të jetë edhe më pak.
Sondazhet
Madje, parashikimet më katastrofike flasin për 53 mandate, më të favorshmet rreth 100. Përkundrazi, laburistët parashikohen të kenë mbi 400 mandate, gjë që do t’i jepte Starmerit mundësinë për të qeverisur i patrazuar në pesë vitet e ardhshme dhe për të ridizajnuar vendin, edhe nëse ai nuk pret ndryshime apo revolucione të mëdha. Parashikimi më i fundit i MRP tha se ishte 99% e sigurt që laburistët do të fitonin rreth 484 vende, një rritje astronomike nga 206. Parashikimi më i keq i dha laburistëve 447 vende, duke i lënë konservatorët me një mesatare prej vetëm 64 deputetësh, një rënie dramatike krahasuar me 345 aktuale.
YouGov parashikoi se laburistët do të fitonin 431 vende, më e madhja për një parti të vetme që nga viti 1832. Kjo do të ishte një fitore e madhe për Starmer, duke tejkaluar potencialisht arritjen historike të Tony Blair në 1997, i cili zgjodhi 179 deputetë më shumë se kundërshtarët e tij. Sondazhet më pas i japin Reformës në Mbretërinë e Bashkuar të Nigel Farage rreth 16%, Lib Dems në 11 dhe të Gjelbërve me 3%, me tre partitë e destinuara të zgjedhin vetëm një pjesë të vogël të deputetëve.
Fushata e butë zgjedhore
Fushata elektorale ishte mjaft e butë dhe në fund konservatorët, të sigurt për humbjen, u kufizuan pothuajse ekskluzivisht në paralajmërimin e opinionit publik për mundësinë e një “shteti socialist njëpartiak” të nxitur nga një “supershumicë” laburiste. Por tani Sunak dhe njerëzit e tij janë braktisur gjithashtu nga shtypi miqësor: edhe tabloidi The Sun, një bastion i konservatorëve dhe gazeta më e lexuar në vend, ka mbështetur Starmer, ashtu si edhe më i moderuari The Times.
Vetë-shkatërrim konservator
Megjithatë, fitorja e tyre nuk vihet në dyshim dhe epoka konservatore, e cila zgjati 14 vjet dhe filloi me zgjedhjen e David Cameron në vitin 2010, është e destinuar të përfundojë. Që atëherë, Mbretëria e Bashkuar ka pasur pesë kryeministra dhe kriza e konservatorëve filloi me fitoren e referendumit për Brexit, një referendum i kërkuar nga vetë Cameron, i cili humbi bastin e tij duke e nxjerrë kombin nga BE. Sikur të mos mjaftonte kjo, negociatat me Brukselin që pasuan ishin një fatkeqësi, e menaxhuar keq dhe e vazhduar për një kohë të gjatë. Kriza e shkaktuar fillimisht nga pandemia e koronavirusit dhe më vonë nga lufta në Ukrainë, sigurisht që nuk e ndihmoi partinë, e cila ndërkohë, duke filluar nga epoka e Theresa May-it dhe më pas në atë të Boris Johnson-it, u përshkua nga një mori grindjet e brendshme, të cilat përfundimisht kulmuan me zgjedhjen e Sunak si lider dhe për rrjedhojë kryeministër.
Ky i fundit arriti të mbajë premtimin për uljen e inflacionit, por nuk zgjidhi problemet e tjera më të ngutshme të vendit. Shëndeti publik, është në kushte të tmerrshme dhe pa burime. Numri i emigrantëve të parregullt është vazhdimisht në rritje, pavarësisht planit të shumëpërfolur të dëbimit në Ruandë, i cili deri më tani është dëshmuar të jetë më shumë një veprim propagandistik (dhe i kushtueshëm) se çdo gjë tjetër. Nga ana e tij, Starmer kishte një lojë të thjeshtë dhe strategjia e tij ishte të shmangte polemika dhe të merrte pozicione shumë radikale, duke i lënë kundërshtarët e tij të shkatërroheshin. Që kur mori drejtimin e partisë, objektivi i tij ka qenë të eliminojë të majtën dhe të gjitha mbetjet e epokës Jeremy Corbyn, madje duke çuar në dëbimin e ish-udhëheqësit, krahu i djathtë i të cilit ai kishte qenë prej vitesh.
