Depresioni nga i cili vuante, diskriminimi që pësoi në të kaluarën dhe zhgënjimet që ka mbartur prej vitesh, por edhe gëzimi i atësisë, pandemia, përballja me veten.
Këngëtari italian Tiziano Ferro ‘zhvishet’ si kurrë më parë dhe në moshën 42 vjeçare gërmon brenda vetes, shihet në pasqyrë pa frikë, shpërthimet e tij ua beson këngëve. Ajo që del nga ‘Il Mondo’ është e jona. Albumi i ri i këngëve të pa publikuara nga kantautori, do të dalë më 11 nëntor nga Virgin Records / Universal Music Italia. Një disk intim, delikat dhe i hidhur në të njëjtën kohë dhe thellësisht intensiv mes bilanceve dhe reflektimeve.
Unë gjithmonë duhet të bëj një bilanc, brenda vetes. Terapisti im thotë se jam shumë në kontakt me pavetëdijen time, e cila është një mënyrë për të thënë se gjithmonë kërkoj diçka për të përmirësuar”. Terapia, depresioni. Edhe kjo përfundoi me një këngë (“Godbye my love”), si të tjerat. “Rekordi për mua bëhet përkthimi fjalë për fjalë i asaj që ndodh. E detyroj veten të jem brutalisht i sinqertë në rekorde si në jetë. E kundërta më duket shumë e mërzitshme”, shpjegon ai, i cili kohë më parë vendosi të martohej me Victor dhe të adoptojnë dy fëmijë së bashku. “Unë kam paguar shpesh për sinqeritetin tim. Nëse nuk do të kisha zgjedhur, në rrjedhën e sipërme të rrugës që më bëri të pranoja sferën time sentimentale, të ndaja me publikun këtë pjesë timen personale, sot nuk do të isha aty për të treguar se sa e drejtë është të jesh baba apo jo. Dhe në këngën ‘La prima festa del papa’ (në radio që nga 11 nëntori, ed) flas për hidhërimin e të qenit i vetmuar”. Në 13 këngët e albumit, të cilat ai do t’i sjellë në stadiume verën e ardhshme, secila këngë tregon një kapitull të ri në jetën e artistit në mënyrën e vet dhe përmes tingujve të saj. Nuk mungojnë bashkëpunimet e veçanta, si ai me, Ambra Angiolini (“Amabra / Tiziano”), Caparezza (“Engjëlli i të tjerëve dhe i vetes”) dhe ” dy gjeni” si Roberto Vecchioni (“I Miti”) dhe Sting (“Për dashurinë e saj”).
“Unë i marr bashkëpunimet si një lloj mundësie për të sjellë në shtëpi një pjesë të artistëve që dua. Nuk mund të mos kem një qëndrim fans”. Në këngën “Parajsa e gënjeshtarëve” ai mundohet të bëjë paqe me kritikat e së shkuarës dhe me urrejtësit. “Nuk më ka pëlqyer kurrë të debatoj dhe kështu m’u duk ide e mirë që përvojat që më lënduan t’i vendosja në një këngë. Kam emra dhe fytyra në mendje. I hodha të gjitha në të njëjtin kosh.” Por burri Titian shikon edhe djalin që ka qenë dikur dhe që mban disa plagë me vete edhe sot. “Sot jetojmë në periudhën e korrektësisë politike, që nuk është vetëm forma, por janë një milion histori që nxjerrin lotët dhe vuajtjet e njerëzve që pas disa fjalëve kanë parë stigmë dhe persekutim. Fjalë që i kam vuajtur edhe unë. Sot ka një konfrontim të hapur, por nuk duhet të harrojmë getot e diskriminimit në të cilat kaq shumë janë mbyllur”. Jeta e bëri atë të jetonte në Shtetet e Bashkuara (“dhe të mendonte se kurrë nuk e kisha ëndrrën amerikane”), gjithashtu të njihen disa të drejta civile që janë ende larg në Itali. “Ne jemi prapa. Ka nevojë urgjente për të ngritur shiritin dhe duhet bërë pavarësisht drejtimit politik. Unë mendoj se nuk ka ndryshuar shumë me ekzekutivin e ri. Italia është një vend që duhet të ndërtojë dhe të rritet, unë Shpresoj te mos humbisni kohe duke shkatërruar. Po flas për një histori të përbërë nga dy baballarëve, por nuk keni nevoje te arrini tek kjo për të kuptuar sa te prapambetur jemi. Por une jam optimist: sloganet janë një gjë, por do të ishte absurde t’i kushtohet kohë përkeqësimit të gjendjes së dikujt. Heqja e të drejtave të dikujt nuk e përmirëson gjendjen e askujt.”, shkruan kantautori italian.
