Media amerikane Newsmax, e njohur si konservatore dhe mbështetëse e e Presidentit Trump, ka botuar një opinion të gazetarit dhe drejtorit të Komunikimit në Partinë Demokratike, Alfred Lela, për zgjedhjet e fundit në Amerikë dhe fitoren e kandidatit Republikan.

Në shkrim Lela thekson se si, me autenticitet Trump arriti të gjente gjuhën me shumicën e Amerikës përkundër një kandidateje të majtë që bazohej në identitetin dhe luftërat kulturore, pa një agjendë të qartë ekonomike.

Lela shton se me zgjedhjen e Trump Amerika dëshmoi forcën e saj vetëkorrigjuese dhe funksionalitetin si demokraci e madhe.

Opinioni i plotë:

Fitorja e Donald Trump, për nga përmsat dhe spalosja, është një ngjarje politike dhe një mësim jo vetëm për Republikanët dhe mbështetësit e tij, por edhe për kritikët dhe të majtën amerikane në tërësi.

Ajo nënvizon qëndrueshmërinë e lëvizjeve të sinqerta dhe reale dhe fuqinë e shqetësimeve ekonomike dhe kulturore në rezultatet zgjedhore.

Politikat (policy) luajtën një rol të rëndësishëm në fitoren e Trump.

Premtimet e tij për të rigjallëruar prodhimin vendas, për të ulur taksat dhe për të siguruar kufirin ishin në linjë me votuesit në të gjithë Rust Belt (shtetet e mesit Industrial) dhe Sun Belt (shtete si Florida etj).

Për më tepër, qëndrimi i tij për pavarësinë energjetike, veçanërisht në shtetet e varura nga nafta dhe gazi, ndihmoi në forcimin e mbështetjes në rajonet ku jetesa ekonomike është e lidhur me këto industri.

Duke adresuar shqetësimet e prekshme ekonomike, Trump ishte në gjendje të shmangte narrativën partiake dhe të ofronte një axhendë të qartë dhe të zbatueshme.

Rrallëherë një kandidat është ngjitur në presidencë duke siguruar Shtëpinë e Bardhë, Kolegjin Zgjedhor, Senatin dhe Dhomën e Përfaqësuesve, duke sfiduar gjithashtu shanset dhe parashikimet e anketuesve profesionistë.

Për të mos harruar ‘lojtarin e 12-të’ në arenën politike: mediat kryesore, të cilat ishin dërrmueshëm pro-Harris.

Vlen të përmendet se nënpresidenti i zgjedhur JD Vance ka shumë të ngjarë të mbajë Republikanët në pushtet edhe për tetë vjet të tjera pas Trump.

Ky triumf gjithashtu çmonton në mënyrë metaforike barrierat mbrojtëse të ngritura në Uashington, D.C., si një paralajmërim simbolik kundër dhunës së mundshme nga mbështetësit e Trump në rast të humbjes së tij.

Tani, me ngjarjet e përmbysura, demokratët duhet të zbatojnë pikërisht thirrjet për jodhunë që ata i drejtuan me kaq këmbëngulje Trumpit dhe bazës së tij.

E majta amerikane duhet të reflektojë mbi zgjedhjet dhe politikat e saj retorike, të cilat janë mbështetur shumë tek lëvizjet woke dhe cancel culture – duke i dhënë përparësi modave përkundër çështjeve thelbësore dhe paqartësive përkundër gjërave të sigurita.

Kjo tjetërsoi elektoratet kryesore, duke përfshirë votuesit e klasës punëtore dhe disa grupe minoritare, siç dëshmohet nga zhvendosjet e mbështetjes latino-amerikane dhe afrikano-amerikane ndaj Trump në 2024.

Këto konstruksione të politikës së identitetit janë refuzuar, jo vetëm nga vetë grupet që ata pretendonin se përfaqësonin, por edhe nga një kandidat si Trump, i cili, pavarësisht të metave të tij, projekton autenticitetin dhe u bën thirrje shqetësimeve ekonomike dhe kulturore.

Ka një mësim edhe për Donald Trump: ai duhet të reflektojë mbi pasojat e refuzimit të tij për ‘t’u dorëzuar’ në vitin 2020, bazuar në pretendimet për zgjedhje të manipuluara.

Me prova të pakta për të mbështetur këtë pohim, Trump theu një normë të kahershme politike amerikane: të mundurit uronin fitimtarin, duke lejuar që jeta dhe betejat politike të ecin përpara.

Ndërsa është ende shumë herët për të kuptuar plotësisht implikimet e triumfit të Trump, është një ngjarje spektakolare. Sipas fjalëve të investitorit Kevin O’Leary në Fox News, “Kur gjërat shkojnë për dreq, Amerika korrigjon veten.”

Kjo mund të jetë e vërtetë, por të shpresuarit në mekanizmat vetë-korrigjues të Amerikës – të rrënjosura në vizionin e Etërve Themelues dhe shpirtin elastik amerikan – mund të rezultojë të jetë një eksperiment i rrezikshëm, madje edhe cinik.

Zgjedhjet e nëntorit 2024 nënvizuan ekzistencën e dy Amerikave.

Njëra përfshin Bible Belt, Rust Belt Sun Belt, ndërsa tjetri, i udhëhequr nga ‘Elite Belt’, mbetet i vetëkënaqur dhe arrogant, por jo i vetë-mjaftueshëm elektoralisht.

Main Street arriti një fitore të përkohshme ndaj Wall Street; detyra kritike tani është që kjo e fundit të kuptojë pse humbi.

Amerika e Madhe – ajo që shtrihet midis enklavave ultra-liberale të Bregut Lindor dhe Perëndimor – ka vendosur njeriun e saj në Shtëpinë e Bardhë. Ironikisht, ai është produkt i vetë elitave që tani kundërshton, duke demonstruar më tej mekanizmin e jashtëzakonshëm vetë-korrigjues të Amerikës.

Pavarësisht nga përkatësitë politike apo rezultatet, të gjithë amerikanët mund të krenohen me kombin e tyre. Ai mbetet, si gjithmonë, siç e përshkroi dikur Ronald Regan, “Qyteti i ndritshëm mbi kodër”.