Një dekadë pasi persona të armatosur sulmuan zyrat e gazetës satirike Charlie Hebdo në një sulm vdekjeprurës, Franca ndaloi të martën për të nderuar viktimat dhe për të rinovuar vendosmërinë e tij për të luftuar për lirinë dhe demokracinë.

Sulmi tronditi Francën deri në palcë dhe ndezi një protestë globale në mbrojtje të lirisë së fjalës.

Presidenti Emmanuel Macron dhe kryebashkiakja e Parisit Anne Hidalgo kryesuan homazhet solemne në vendin e sulmit, ku 12 persona, duke përfshirë disa nga karikaturistët më të dashur të Francës, u vranë më 7 janar 2015. Në mesin e të kujtuarve ishte Ahmed Merabet, një oficer policie i cili ishte u qëllua me armë në rrugë ndërsa mbronte godinën e gazetës.

Në një ceremoni prekëse, Macron qëndroi me gruan e tij, Brigitte, përkrah ish-presidentit François Hollande, i cili e kishte drejtuar Francën pas sulmeve.

Macron u bashkua me oficerët e policisë në vendosjen e kurora lulesh kundër murit të ish selisë së Charlie Hebdo në lagjen e 11-të dhe tubimi mbajti një minutë heshtje. Një trumpetë e vetmuar luajti, duke rezonuar nëpër një lagje të plagosur nga gjakderdhja e asaj dite dhe më vonë nga masakra e Bataclanit në nëntor të po atij viti.

Sulmet e zhytën Francën në një vit terrori të pashembullt, duke filluar me sulmin në Charlie Hebdo dhe duke kulmuar në sulmet e koordinuara të nëntorit, duke përfshirë tragjedinë Bataclan.

Masakra në Charlie Hebdo, e kryer nga dy vëllezër që pretendonin besnikëri ndaj al-Kaedës, sinjalizoi agimin e një kapitulli të ri të errët për Francën. Një valë dhune ekstremiste e detyroi vendin të rishqyrtojë masat e tij të sigurisë.

Sulmi ndaj Charlie Hebdo, i kryer si hakmarrje për karikaturat e pandershme të gazetës për Profetin Muhamed, ndezi debate të ashpra globale rreth kufijve të shprehjes së lirë. Në ditët që pasuan, miliona marshuan në solidaritet, duke tundur stilolapsa dhe tabela duke deklaruar Je Suis Charlie (Unë jam Charlie).

Por 10 vjet më pas, uniteti i atij momenti i ka lënë vendin ndarjeve më të thella. Charlie Hebdo tha se hulumtimi i saj tregon se ndërsa shumica e francezëve ende besojnë në të drejtën themelore për karikaturë, brezat e rinj kritikojnë gjithnjë e më shumë satirën që ata e shohin si përçarëse ose të pandjeshme, veçanërisht ndaj komuniteteve të margjinalizuara.