Pa rehabilitim, do të isha i shtrirë diku në një varrezë, me epitafin shkruar mbi varrin tim: Vdiq, 27 vjeç! Kam qenë i varur nga droga dhe arrita të shërohem vetëm falë rehabilitimit. Mendova se kisha humbur përgjithmonë, shëndetin, familjen, mirënjohjen për jetën dhe ambicien time.britaniku polic

Fakti që sot marr frymë dhe shkruaj, shumëkujt mund t’i duket i habitshëm. Si fëmijë, kam vuajtur nga vetëbesim i ulët dhe pasiguria. Unë kam qenë problematik që në shkollë, më quanin ‘topolak’ dhe njerëzit më vinin në pah vazhdimisht anët e mia negative. Kështu, kur u njoha me kokainën në moshën 18-vjeçare nga një mik i ngushtë që i besoja, përjetova menjëherë një ndjenjë besimi të brendshëm, mbizotërues dhe eufori që më largoi nga vetja.

Pas asaj doze u bëra personi që doja të isha gjithmonë. Ky ishte një imazh që e projektova tek vetja se si doja të isha që në fakt fshihja pjesën tjetër se si ndihesha nga brenda. Ishte sikur dikush më dha një super mjekim që më transformoi plotësisht dhe ishte një ndjenjë që e kërkoja vazhdimisht, rrëfehet i riu britanik për ‘Metro’.

Kokaina më bëri të ndihesha sikur mund të pushtoja botën, por gëzimi ishte jetëshkurtër, dhe shpejt u bëra i varur nga vijat e bardha. Nuk isha i vetëdijshëm për këtë gjë në atë kohë dhe u bëra i varur nga droga. Kur nuk pija tre herë në javë, truri im ishte i fiksuar pas drogës.

Isha paranojak, frikësohesha, ecja pranë pasqyrave, shpesh duke e gjetur veten duke ngulur sytë nëpër vrima të çelësave, i bindur se po më kërkonin mua. Zgjohesha çdo mëngjes duke menduar se kujt i kisha para borxh. Isha në një gjendje të vazhdueshme frike. Gjatë pesë viteve të para të abuzimit tim të rëndë të kokainës, unë isha një oficer policie që i shërbeja Madhërisë së Saj Mbretëreshës.

Nëse po mendoni se sa e tmerrshme dhe e papërgjegjshme është kjo, më besoni, i kam dëgjuar të gjitha. Asgjë që dikush mund të më thotë nuk është më e keqe se fjalët që i kam thënë vetes. Kur isha trajnuar për Policinë Metropolitane, kisha ADHD të padiagnostikuar dhe kisha vështirësi në përqendrim. Nëse nuk do të merrja 80% në provimet e policisë çdo javë, do të dështoje dhe do të largoheshe. Ndërkohë që po stërvitesha për provimet e mia në polici, abuzimi me drogën më ndihmoi të mbaja informacione për të kaluar nëpër to. Ishte si pilula ime magjike që e përdorja në dhomën time kur isha duke studiuar. Ishte duke bërë për mua atë që nuk mund të bëja për veten time. E kalova fazën e trajnimit dhe u bëra oficer policie në Camden Borough të Londrës. Fitoja 26 mijë paund në moshën 19-vjeçare; jetoja në shtëpi me familjen time, kështu që faturat e mia ishin minimale dhe nuk paguaja qira. Nuk kishte asnjë pasojë financiare në atë kohë, dhe kështu kostoja e kokainës fillimisht nuk ishte problem. Kur isha efektiv policie ikja fshehurazi në tualetet e komisariatit ose mbërrija me vonesë, pasi më duhej të merrja kokainën time. Nuk e lidha veten me shpërndarës agresivë droge ose përdorues si ata që arrestova, megjithëse – e pashë kokainën si ilaçin tim dhe këta njerëz po shkelnin ligjin. Por tmerri i varësisë nga droga filloi shpejt dhe kokaina më duhej kokaina që të ndihesha normal. Siç mund ta imagjinoni, të qenit edhe oficer policie dhe abuzues e i varur nga kokaina nuk është aspak normale. Pas 5 vitesh u largova nga policia dhe u transferova në Berlin. Aty mbeta pa para. Fillimisht përdora karta krediti, por më duhej të shikoja opsionet e tjera kur i mbarova edhe ato.

Në një moment, unë vodha portofolin e një burri që ishte pa ndjenja. Me ato para bleva kokainë Në Berlin ku rifillova përdorimin e kokainës, fillova të punoj edhe për mafian shqiptare. Kjo ndodhi duke u miqësuar me një nga kapobandat e zonës VIP të klubeve të natës. Ai ishte i rrethuar nga gra të bukura dhe me paturpësi e pyeta nëse e dinte se ku mund të gjeja kokainë. Ai më dha një zarf dhe më tha ta hapja në banjë. Brenda kishte katër gram kokainë. Kjo ‘dhuratë’ nisi një marrëdhënie me të që unë i bëja ‘favore’ atij në këmbim të kokainës.

Më lidhën me litar për t’i ndihmuar me gjithçka që kishin nevojë, duke i çuar gratë nga një bordello që kishin.

Ai u bë edhe një figurë prindërore për mua. Ai po më merrte atë që doja në formën e drogës, dhe kështu ndjeva se i kisha borxh.

Pra, mafia shqiptare u bë familja ime e re derisa më larguan prej saj.

Në fund të fundit, për shkak të shumë parave që u detyrohesha shumë njerëzve të rrezikshëm – ndoshta rreth 20 mijë dollarë, u sëmura rëndë dhe isha i pastrehë në Berlin.

Isha në mes të njëzetave, duke u zgjuar në rrugë, i mbuluar me urinën e tjetrit dhe i zhytur në gjakun tim. Pasguria nga fëmijëra u rikthye sërish, nga i cili kisha kaluar vite duke përdorur kokainë. ‘Unë dhe ai fëmijë’ qanim së bashku në atë rrugë të ftohtë me kalldrëm. I telefonova nënës sime atë ditë nga një telefon në Berlin dhe kërkova ndihmë. Ndryshe nga shumica e të varurve, mu dha një shans i dytë dhe pata fatin të vendosesha në një rehabilitim rezidencial në Britaninë e Madhe. Tani festoj 12 vjet pa substanca dhe ia kam kushtuar jetën time për të ndihmuar të varurit e tjerë të marrin ndihmën që u nevojitet dhe të fillojnë një jetë të re.

Tani, jam i martuar me një grua të mrekullueshme të quajtur Gemma, me dy fëmijë të mrekullueshëm.

Ndjenjat që kisha për veten nuk më pushtojnë më kokën. Unë zotëroj një pronë, jam pronar biznesi dhe jam një person i besueshëm me stabilitet. E cila është më shumë se sa do të kisha dashur ndonjëherë. Fakti që sapo hapa një institucion të bukur rehabilitimi, Verve Health, është një mrekulli.

Misioni im – pasi më është dhënë një goditje e dytë në jetë – është të shpëtoj jetën e mijëra të varurve të tjerë. Tani jam një nga ekspertët britanikë për varësinë dhe një avokat i rimëkëmbjes. Qendra e Varësisë, Qendra për Drejtësi Sociale përcaktoi se niveli i varësisë në Mbretërinë e Bashkuar e bëri atë ‘kryeqytetin e varësisë në Evropë’ dhe 36 miliardë paund shpenzohen nga kombi çdo vit për trajtimin në lidhje me abuzimin me drogën dhe alkoolin.

Ju lutemi, mos mendoni se çdo njeri është një kauzë e humbur. Ndonjëherë duhet thjesht personi i duhur, fjalët e duhura dhe koha e duhur për të rikthyer dikë në një jetë që e meriton. Kështu që ju lutemi mos hiqni dorë as prej tyre, as nga vetja. Shndërrimi i tmerrit tim të varësisë në diçka që do të shpëtojë mijëra jetë më sjell një paqe dhe krenari të madhe. Nuk ka ilaç më të mirë se shërimi.