Vendimi i Joe Biden për të lejuar Ukrainën të lëshojë raketa të furnizuara nga SHBA drejt objektivave brenda Rusisë mund të ndihmojë Kievin të mbajë urën e tij në rajonin e Kurskut, duke i dhënë asaj një kartë të vlefshme në bisedimet e pritshme të paqes, shkruan The Telegraph.

Por ky lajm i mirë shoqërohet me një të vërtetë më dëshpëruese.

Vendimi është kalibruar me aq kujdes për të minimizuar rrezikun e përshkallëzimit, dhe aq i ngarkuar me kufizime paraprake, saqë nuk mund të ndryshojë në mënyrë dramatike rrjedhën e luftës.

“Po, Atacms do të ndihmojnë në Kursk, dhe po, është absolutisht shumë pak dhe tepër vonë”, tha Andrei Zagorodnyuk, një ish-ministër i mbrojtjes ukrainas.

Kufizimi i parë është gjeografik.

Raportet fillestare sugjerojnë se leja për të gjuajtur Atacms (që nënkupton sistemin raketor taktik të ushtrisë) në Rusi vlen vetëm për rajonin e Kurskut, ku Ukraina po përpiqet të mbajë një bazë të vogël për ta përdorur si një çip negociues, kur Donald Trump të detyrojë palët të ulen në bisedimet e paqes.

Kjo nuk është një gjë e keqe në vetvete. Trupat ruse dhe koreano-veriore tashmë po kundërsulmojnë në një përpjekje për ta rimarrë atë përpara inaugurimit të Trump në janar.

Të jesh në gjendje të godasësh linjat hekurudhore, postet komanduese dhe pikat e grumbullimit thellë brenda rajonit sigurisht që do të bëjë një ndryshim për mbrojtjen e Ukrainës, tha Zagorodnyuk.

Por luftimet në Kursk janë taktike në karakter, me të dyja palët që përdorin sulme shumë të shpërndara, të njësive të vogla për të marrë ose rimarrë tokën.

Shumë nga objektivat më të mirë në rrezen Atacms janë qindra baza ajrore dhe instalime të tjera ushtarake në rajonet Smolensk, Kaluga, Bryansk, Tula, Lipetsk, Belgorod, Voronezh, Rostov dhe Krasnodar, por këto janë jashtë autorizimit.

Pra, Ukraina mund të jetë në gjendje të shënjestrojë disa municione, armë dhe trupa që grumbullojnë qendra brenda Kurskut.

Kufizimi i dytë lidhet me kohën. Herën e parë që Ukraina mori raketa precize nga Perëndimi, në vjeshtën e vitit 2022, ato vërtet ndryshuan lojën.

Raketat GMLRS të pajisura fillimisht me Himarët e prodhuar në SHBA shkaktuan kërdi në komandën, kontrollin dhe logjistikën ruse dhe luajtën një rol kyç në suksesin e ofensivave ukrainase në Kherson dhe Kharkiv.

Por kjo ishte dy vjet më parë.

Rusia ka pasur kohë të mjaftueshme për t’u përshtatur, si duke shpërndarë logjistikën dhe përqendrimet e trupave, ashtu edhe në zhvillimin e aftësive të bllokimit dhe përgjimit.

Pas një viti kërkimi, Ukraina mori fillimisht Atacms, të cilët lëshohen nga të njëjtat mjete lëshimi, por kanë një distancë prej 300 km, në fund të vitit 2023.

Ato u përdorën për efekt shkatërrues në Ukrainën e pushtuar nga Rusia, duke përfshirë disa sulme të profilit të lartë në bazat ajrore në Krime.

Por debati publik për t’i lejuar ata të qëllojnë në Rusi është zvarritur aq gjatë sa Moska tashmë ka marrë kundërmasa.

Që në gusht, Instituti për Studimin e Luftës vlerësoi se Rusia kishte ridislokuar avionë nga të paktën 16 baza ajrore brenda rrezes Atacms.

Pjesa më e madhe e kësaj vonese është për shkak të shqetësimit amerikan për menaxhimin e rrezikut të përshkallëzimit të drejtpërdrejtë me Rusinë.

Prania e Koresë së Veriut në Kursk e ndihmon Shtëpinë e Bardhë të përshkruajë vendosjen e Atacms si brenda rregullave të pashkruara të lojës së përshkallëzimit: Rusia ngriti së pari aksionet duke sjellë trupa të huaja.

Mungesa e befasisë na sjell në kufizimin e tretë: sasinë e raketave.

Në shtator 2023, ndërsa vendimi fillestar për furnizimin e Atacms po debatohej, Kyrillo Budanov, shefi i inteligjencës ushtarake ukrainase, i tha uebsajtit amerikan WarZone se “nëse janë 100 raketa, nuk do ta ndryshojë situatën”.

I pyetur se sa kishte nevojë Ukraina, ai u përgjigj: “Të paktën qindra.”

Shifrat e sakta të Atacms Ukraine që ka marrë dhe sa ka mbetur janë sekrete.

Por ne e dimë se disa zyrtarë të mbrojtjes amerikane i kanë rezistuar dërgimit të një numri të madh në Ukrainë, sepse rezervat e vetë Amerikës janë të kufizuara dhe të nevojshme për të përmbushur angazhimet e saj të mbrojtjes diku tjetër – veçanërisht në Paqësor.

Me pak fjalë, ndoshta është një rezervë e kufizuar.

Rusia ka pretenduar sukses në rrëzimin dhe bllokimin e sistemeve udhëzuese GPS të raketave Gmlrs dhe Atacms. Ndërsa shkalla aktuale e përgjimit është e vështirë të konfirmohet, nuk mund të supozohet se secili prej atyre që kanë mbetur do të arrijë objektivin e tij.

“E gjitha ka të bëjë me numrin e raketave. Nëse ukrainasit do të kishin qindra Atacm, ne do të shikonim se rusët e kishin më të vështirë të përshtateshin dhe do të vuanin nga humbje shumë më të rënda,” tha zoti Muzyka.

“Nëse do të mbeten 100, atëherë ky nuk është një numër që do të ketë ndikim të madh në këtë operacion, e lëre më luftën. “Pra, pyetja është: a do t’i ofrojnë Shtetet e Bashkuara më shumë Atacm në Ukrainë përpara se Donald Trump të marrë detyrën?”

Për këtë pyetje nuk ka përgjigje të saktë.