Dëmtimi i fundit i cili e la jashtë fushe për disa muaj duket se ka lënë një shije të hidhur te Armando Broja. Sulmuesi shqiptar i Chelseat ka dhënë një intervistë për faqen zyrtare të klubit,  ku u kthye mbrapa në kohe dhe shpjegoi me detaje gjithçka. Ai tha se e dinte që në fillim që nuk bëhej fjalë për një  dëmtim normal, ndërsa theksoi se ka patur një mbështetje të madhe.

Gjithçka po shkonte shumë mirë, stërvitja ishte vërtet argëtuese dhe e këndshme me grupin, dhe më pas erdhi ndeshja kundër Aston Vilës. Isha i lumtur dhe gjithçka dukej sikur po fluturonte. Nuk jam i sigurt se kur ishte, ndoshta rreth minutës së 20-të, pashë topin të shkonte te Ezri Konsa dhe ai po vraponte përsëri te portieri me top. Ndjeva se ishte një shans për mua të bëja presing për të fituar topin përsëri. Unë hyra për të marrë topin, ai më kaloi dhe gjuri im shkoi nga brenda.

Sapo u bë ai kontakti fillestar, e kuptova menjëherë se diçka nuk shkonte. Kisha shumë dhimbje. Gjuri më rrahte, megjithëse nuk mund ta ndjeja në fillim, sepse ishte një tronditje e madhe”, kujton Broja. “Nuk kisha pasur kurrë një dëmtim kaq të madh më parë. Isha konfuz, nuk isha i sigurt se çfarë po ndodhte, po bërtisja. Jam i sigurt që më dëgjoi gjithë stadiumi. Kur mjekët vrapuan për te unë, nuk ishin as saktësisht të sigurt se cili ishte problemi specifik. Ndjenja që kisha ishte se ishte e keqe.

E ndjeja se nuk ishte një goditje normale në gju. E dija që ishte diçka serioze. U ktheva në dhomën e zhveshjes pasi u largova me barelë dhe gjuri po më fryhej si tullumbace. Pas kësaj, po ecja me paterica, shkova në hotel, u ktheva nga Abu Dabi me pjesën tjetër të grupit, sepse do të fluturonim të nesërmen, dhe sapo zbrita, shkova direkt me mjekun për të bërë një skaner. Më thanë se kisha çarë meniskun tim ACL. Prindërit e mi ishin aty dhe ishte një tronditje e madhe edhe për ta. Asnjë nga ne nuk kishte qenë në atë pozicion më parë. Ishte shkatërruese”, shprehet sulmuesi për atë që ka kaluar.
RIKUPERIMI
Armando e dinte mirë kohën e mundshme të rikuperimit nga një dëmtim i tillë. Megjithatë, ai tani pranon se e nënvlerësoi sfidën fizike dhe mendore që do të duronte: “Muajt e parë ishin të vështirë. Nuk dija si ta kuptoja se çfarë po ndodhte. Nuk e kuptova se kishte kaq shumë faza të rehabilitimit që duhet të kaloja për të përparuar në hapin tjetër.
Fillova të mos ecja dot dhe isha i lidhur në shtrat për një farë kohe. Më duhej të mësoja se si të ecja përsëri pothuajse nga e para në gjurin tim të operuar. Isha me paterica, fillova me dy, më pas arrita në një, dhe më pas m’u desh të provoja të mbaja peshë në gjurin tim të ri. Më duhej të rimësoja të gjithë filozofinë e ecjes, e cila ishte e çmendur, sepse nuk e prisja që procesi të ishte i tillë.

Sapo fillova të ecja, ende nuk mund ta përkulja ose zgjasja plotësisht gjurin, kështu që kishte kaq shumë aspekte që duhej të kaloja. Sapo e kalova këtë dhe munda të përkulja gjurin, në kokë mendoja se me siguri mund të filloja stërvitjen jashtë, por ditën e parë që dola jashtë isha sikur, “uau nuk jam gati”, shprehet më tej Broja.
MBËSHTETJA
Fatmirësisht Brojës në çdo hap të rrugës iu dha ndihma dhe mbështetja që i nevojitej për një shërim të plotë. Dhe ka një përmendje të veçantë për një lojtar të Chelsea në veçanti, së bashku me ekipin e zellshëm dhe mbështetës mjekësor.
“Ka kaq shumë faza që duhet të kaloni përpara se të ktheheni në stërvitje. Njerëzit realisht nuk e shohin këtë. Thjesht mendojnë se je i lënduar dhe pastaj kthehesh.

Ka shumë gjëra që duhet të kaloni dhe të merreni me të. Deri në shtator të këtij viti unë isha jashtë stërvitjes me grupin. Ishte një periudhë e gjatë dhe një rrugë malore. E dija që lojtarët e tjerë e kishin kaluar të njëjtin dëmtim më parë si Ben Çilluell. Vetëm mendoja për këtë dhe u përpoqa të luftoja. I detyrohem një meritë të madhe mjekëve dhe stafit mjekësor të Çelsit. Ata më kanë ndihmuar vazhdimisht çdo ditë për të më rikthyer në pozicionin në të cilin jam tani. Nuk do ta kisha bërë pa ata, prindërit e mi dhe shokët e skuadrës.

Ata ishin gjithmonë aty për mua, sepse kam pasur edhe ditë të pakëndshme në një periudhë të tillë. Kisha disa, por më ndihmuan shumë. Çilli luajti një rol të madh, sepse ai fliste me mua çdo ditë dhe më bënte të kuptoja se bari ishte më i gjelbër në anën tjetër. Ai luajti një rol të madh përkrah fizioterapistëve, duke marrë kohën e tyre me mua çdo ditë, duke qëndruar orë shtesë vetëm për të më ndihmuar të kthehesha atje ku duhej të isha”, thotë Armando.
NJË VIT MË PAS
Duke parë një vit më pas, sulmuesi pranon se ka mësuar shumë gjëra që atëhere dhe beson se është në formën më të mirë për të shkëlqyer në pjesën tjetër të sezonit. “I gjithë procesi ishte i gjatë, por ishte një kthesë e madhe drejt mësimit. Ishte një shans i madh për t’u angazhuar me grupin, familjen time, veten time, të mësoja për lojën dhe të shikoja çdo lojë nga jashtë. Ishte një pikë e madhe në jetën time, diçka për t’u marrë personalisht dhe mendërisht.

Më ndryshoi mendërisht dhe mënyrën se si mendoj për t’u marrë me gjërat. Ishte një periudhë e vështirë, por jam shumë i lumtur që ka kaluar. Tani dua të eci përpara dhe të vazhdoj. Ndihem më mirë se kurrë dhe tani gjuri im është kthyer pothuajse si ishte. Ndihem mirë dhe e lumtur. Mezi pres tani që të shpresoj të marr më shumë mundësi dhe të vazhdoj që andej. Dua ta ndihmoj skuadrën sa më shumë që të jetë e mundur dhe ndihem gati për ta bërë këtë”, – Tha ai.

(J.S/BalkanWeb)