Cili është filmi juaj i preferuar i frikshëm? Epo, kjo është pa diskutim çështje preference, por nëse po pyesni veten se cili është filmi më i frikshëm i të gjitha kohërave, tanimë do e keni një përgjigje.

Studimi “Science of Scare”, tashmë në vitin e tij të katërt, gjurmon pulsin e qindra vullnetarëve, të cilët shikojnë me orë të tëra filma horror në gjuhën angleze, ndërsa janë të pajisur me monitor të rrahjeve të zemrës. Sipas studimit të këtij viti, filmi horror më i frikshëm i të gjitha kohërave është tmerri mbinatyror i Scott Derrickson i vitit 2012,  “Sinister”.

Audienca përjetoi një rritje të rrahjeve të zemrës mesatarisht 34%, kur shikonte filmin, nga 64 BPM deri në 86 BPM gjatë filmit, me momentin më të frikshëm të filmit ku rrahjet e zemrës shkuan në 131 BPM. HRV ra me 21% në mesin e shikuesve. Të dyja të kombinuara për t’i dhënë “Sinister” një rezultat “Scare” në krye të grafikut prej 96 nga 100.

Këtu është lista e 20 filmave horror më të frikshëm sipas studimit:

1. Sinister
2. Host
3. Skinamarink
4. Insidious
5. The Conjuring
6. Hereditary
7. Smile
8. The Exorcism of Emily Rose
9. Talk To Me
10. Hell House LLC
11. The Conjuring 2
12. It Follows
13. The Dark and the Wicked
14. The Descent
15. Paranormal Activity
16. The Babadook
17. A Quiet Place 2
18. The Autopsy of Jane Doe
19. Insidious 2
20. Oddity

Lista e Projektit “Science of Scare” përmban gjithashtu filma të cilët privilegjojnë kërcimin e frikës – gjë që duket e natyrshme duke pasur parasysh se metodologjia është e përqendruar rreth rrahjeve të zemrës.

Çfarë është kërcimi i frikës?

Kërcimi i frikës ndodh kur diçka shfaqet papritmas në ekran, që arrin nga hiçi për t’ju tronditur. Ato zakonisht paraprihen nga qetësia dhe më pas një efekt zëri i papritur do t’ju bëjë të hidheni nga vendi juaj. Taktika momentale efektive është e mirë për një nxitim të shpejtë të adrenalinës, por nuk mund të mohohet se frika e kërcimit e gjen veten në kryqëzimin midis të qenit të befasuar dhe të frikësuar.

Kjo lloj taktike është përdorur gjerësisht në filma për të krijuar tension dhe emocion, duke u bërë një element kyç. Megjithatë, kjo teknikë shpesh shfaqet si e parashikueshme dhe e tejkaluar, duke i lënë shikuesit të ndihen të zhgënjyer. Në vend që të kontribuojnë në zhvillimin e karaktereve dhe ngjarjeve, kjo lloj taktike për të ngjallur frikën shërben kryesisht për të aktivizuar instinktet bazike të shikuesve, duke luajtur me refleksin e menjëhershëm të frikës.