Pirro Dhima ka dhënë një intervistë për “The 2Night Show” dhe ka folur me Grigoris Arnautoglou për vitet që ka jetuar në Himarë, ardhjen në Greqi dhe vendimin për t’u marrë me peshëngritje.
Në fillim të bisedës, ai iu referua edhe gruas së tij shtatzënë, Afërditës Skafidas, dhe fëmijëve të tjerë: “Presim një vajzë të vogël! Fëmijët e mëdhenj po ikin, ndaj… ia pata borxhin atdheut! Vajza ime e madhe është këtu, Viktori dhe Maria po studiojnë në Amerikë dhe Nikolas është këtu. Të gjithë merren me sport, e kanë bërë mënyrë jetese. Nëse dikush do të donte të përfshihej në kampionate, unë do ta mbështesja.
Më pas Pirro Dhima foli me detaje për vitet e para të jetës dhe vështirësitë që kaloi duke u rritur: “Kam lindur në vitin 1971 në Himarë. Një vend me një hoxha, një regjim shumë i mbyllur, unë jetoja në një shtëpi me gjyshen në atë kohë. Prindërit e mi ishin në Tiranë me vëllain tim të madh. Deri në moshën gjashtë vjeç kam jetuar në Himarë dhe më pas shkova në Tiranë. Ne flisnim vetëm greqisht! Gjyshja më pagëzoi privatisht sepse kisha u mbyll për shkak të regjimit të Hoxhës. Unë u pagëzova për herë të dytë në Greqi që të kisha një letër për të vërtetuar pagëzimin tim. Yannis Sgouros më vuri vaj dhe shkoi mirë! Jam rritur me vështirësi por me shumë dashuri. Gjyshja ime ishte një universitet më vete, sepse kishte humbur burrin e saj në luftën greko-italiane dhe rriti katër fëmijë e vetme!
Në një moment një trajner më pa duke vjedhur dhe më tha: “A dëshiron të ngresh pesha?”. Ai pa diçka tek unë, ndoshta këmbët e mia.
Më pas ai shtoi: “Kam ardhur në Greqi në moshën 19-vjeçare, më 7 shkurt 1991. Ishte ditëlindja ime e dytë! Mbaj mend që u largova nga Tirana, shkova në Kakavi dhe erdha në Nea Smyrni. Unë kisha ardhur në ’88 me ekipin shqiptar. Herën e parë që erdha nuk fjeta gjatë gjithë rrugës. Unë po shikoja gjithashtu pemët dhe ato dukeshin aq bukur. Dikur fëmijë shihnim nga Himara Korfuzin”. Gjithçka ishte në imagjinatën tonë!
Pas vitesh nuk ke çfarë të vërtetosh! E ndjen këtë hidhërim, të ndihesh shqiptar në Greqi dhe grek në Shqipëri, kjo ndjenjë të vret. Çfarë kam për të provuar? Fatkeqësisht marrëzia është e pamposhtur! Në një moment kur isha 17 vjeç luajta në ndeshjet e meshkujve dhe dola i dyti. Kam qarë, jam rrëzuar dhe them ndalo gjithçka! Për fat të mirë kisha vëllanë tim që ishte mbështetja ime! Nëse nuk do të bëhesha sportist, do të bëhesha kopshtar!”.
Ai përmendi edhe herën e parë që fitoi medaljen e parë të artë në Lojërat Olimpike, duke treguar me humor se atë ditë ka ngrënë 36 akullore: “Medaljen e parë të artë e kam marrë në vitin 1992. Më kujtohet që në Barcelonë i tregova një gazetari se do merrja të artën. Kur mora medaljen, të gjithë shkuan të flenë. Dhe krejt rastësisht hëngra 36 akullore. Shkoja në një restorant dhe merrja një limon dhe një mollë jeshile. Nuk kisha nevojë për një psikolog. Nëpërmjet sportit, me përpjekje, e ndërtova këtë. Si të funksionoj, si të përballem me kthesat e jetës, si të rikthehem. Unë pata dështimet e mia por kur mora medaljen e artë, harrova gjithçka!”
