Jetojmë në kohë të pasigurta. Goditjet ekonomike, ndryshimet teknologjike, pandemitë, emergjenca klimatike dhe konflikti pas konflikti janë kombinuar për të krijuar një ndjenjë pasigurie.
Kjo mund të duket se është sfera e natyrshme e së drejtës politike: një politikë e orientuar rreth mbrojtjes së status quo-së dhe e rrënjosur në tërheqjen e hierarkisë dhe traditës. Vitet e fundit ne kemi parë se si ajo mund të ushqejë veçanërisht të djathtën populiste, me politikën e saj të shtresimit, detyrimit dhe izolimit. Zgjedhjet e Parlamentit Evropian dhe perspektiva e një kryeministri të ekstremit të djathtë në Francë janë vetëm demonstrimi i fundit i thirrjes së mesazheve të “ndërtimit të murit” në një epokë pasigurie.
Për progresistët, projekti politik i të cilëve mbështetet në optimizmin për të ardhmen dhe besimin në fuqinë e përpjekjeve të përbashkëta, krijon një mjedis politik sfidues.
Traditat politike progresive kanë gjithashtu përgjigje ndaj pasigurisë, megjithëse të ndryshme në theks nga ato konservatore. Ata priren t’i gjejnë burimet e brishtësisë më pak në lidhjet midis individëve, klasave dhe kombeve sesa në dështimet (ose dështimet në menaxhimin) e atyre lidhjeve. Ata përqendrohen në shkaqet rrënjësore të pasigurisë, dhe jo thjesht në manifestimet e saj më të menjëhershme. Përgjigjet progresive ndaj atyre shkaqeve rrënjësore – bashkëpunim më i madh ndërmjet ndarjeve sektare dhe kombëtare, ekonomi dhe shoqëri më kohezive dhe si rrjedhim më elastike, dhe kapacitet më të madh për përgjigje kolektive – meritojnë të dëgjohen. Siç e ka thënë kancelari gjerman Olaf Scholz – së fundmi në deklaratën e tij në Bundestag më 6 qershor, dhe duke i bërë jehonë Willy Brandt, “Ohne Sicherheit ist alles nichts” (Pa siguri, nuk ka asgjë).
Në mbarë botën, politikëbërësit, politikanët dhe mendimtarët po luftojnë me elementë të të njëjtës ndjenjë, duke shtuar diçka më të madhe: diçka që mund ta quajmë “siguri progresive”. Kjo mund të shihet si një përpjekje e dyanshme, duke pohuar se progresistëve mund t’u besohet siguria kombëtare dhe siguria që njerëzit kërkojnë në jetën e tyre të përditshme duke sfiduar status quo-në për të adresuar shkaqet rrënjësore të pasigurisë ekonomike dhe sociale. Kjo përputhet më natyrshëm me traditat e ndryshme – liberale, socialdemokrate dhe të gjelbra – të politikës progresive.
Në një epokë konflikti në rritje, liderët progresivë kanë qenë në ballë të politikës së re të sigurisë gjeopolitike. Dy shtetet që kontribuojnë më shumë në vetëmbrojtjen e Ukrainës kundër pushtimit brutal në shkallë të plotë të Rusisë, SHBA dhe Gjermania, udhëhiqen nga qeveritë e qendrës së majtë. Në një numër vendesh, i takon progresistëve të rindërtojnë kapacitetet ushtarake dhe të mbledhjes së inteligjencës, të shpërbëra nga qeveritë buxhetore, izoluese dhe konservatore gjatë viteve. Megjithatë, siç argumenton një dokument i ri i prodhuar për Samitin e Qeverisjes Progresive në Berlin këtë javë, siguria progresive shkon përtej sigurisë në kuptimin ushtarak.
Është edhe mbrojtës edhe emancipues, në vend të një muri që mbyll kërcënimet; është gjithashtu një kodër në të cilën aftësitë mund të konvergojnë në interes të reduktimit të këtyre kërcënimeve në afat të gjatë. Në thelb, siguria progresive e imagjinon sigurinë në thelb si funksion të tre gjërave: bashkëpunimit, kohezionit dhe kapacitetit. Së pari, bashkëpunimi. Natyrisht, qeveritë kombëtare duhet të fokusohen në interesat e tyre kombëtare. Por në një epokë ku shkaqet e pasigurisë globale variojnë nga flukset destabilizuese financiare dhe paratë e pista deri te kërcënimet e terrorizmit, viruseve, teknologjisë përçarëse dhe krizës klimatike, të cilat të gjitha funksionojnë në shkallë globale, qeveritë kombëtare duhet gjithashtu të punojnë së bashku me ambiciozitet për të ndërgjegjësuar për kërcënimet.
Sekretari i Jashtëm në hije i Partisë Laburiste britanike, David Lammy, e ka kapur mirë këtë shtyllë të sigurisë progresive me thirrjen e tij për një “realizëm progresiv”.
Së dyti, siguria kërkon kohezion. Një politikë “ata dhe ne” kontribuon në përkeqësimin e polarizimit dhe pabarazive që kontribuojnë në kërcënimet e sigurisë. Hulumtimet e gjera kanë treguar, për shembull, një lidhje të ngushtë midis pabarazisë materiale dhe rritjes së dhunës dhe krimit.
Kohezioni gjithashtu kontribuon në ndjenjën subjektive të sigurisë së njerëzve, e cila është e lidhur me ndjenjën e tyre të përkatësisë dhe vetëvlerësimit.
Kjo nga ana tjetër varet nga përfshirja sociale. E gjithë kjo është sfera e natyrshme e progresistëve.
Dhe së fundi, shoqëritë tona nuk mund të ofrojnë siguri nëse nuk janë të uritur nga kapaciteti institucional dhe financiar për ta bërë këtë.
Krizat e viteve të fundit – pandemia, goditjet klimatike, pushtimi i plotë i Ukrainës nga Rusia – kanë qenë një edukim mbi vlerën e shteteve të afta dhe elastike, zinxhirëve të furnizimit dhe shoqërive civile në mënyra që sfidojnë supozimet e vjetra.
Pra, siguria progresive përfshin gjithashtu ndërtimin e këtij elasticiteti, për shembull, duke rishikuar politika si frenimi i borxhit të Gjermanisë, ose pakti i stabilitetit dhe rritjes së BE-së, në mënyrë që të tërheqë më shumë investime.
Më e rëndësishmja, siguria progresive ka të bëjë me shpresën. Shpresa për të ndërtuar një shoqëri më të barabartë, më të gjelbër dhe më elastike edhe në këto ditë të errëta të qytetërimit njerëzor; një shpresë që u bie progresistëve për ta rikthyer dhe rinovuar.
Në muajt e ardhshëm, qeveritë e demokracive të mëdha perëndimore në Uashington, Londër, Berlin, Varshavë, Kiev dhe Madrid dhe më gjerë mund të bashkohen në një angazhim të përbashkët ndaj parimeve të bashkëpunimit, kohezionit dhe kapacitetit. Por kjo periudhë mund të jetë e shkurtër, kështu që është më mirë të veprojmë sot, jo të presim nesër.
