Imazhi i parë që Pirro Dhima kujton nga jeta e tij është gjyshja e tij që e ushqen atë me sheqer. Fjala “frikë” është kthyer shumë herë pjesë e diskutimit në një intervistë me mediat greke.
Pirro Dhima, kampioni me origjinë shqiptare në peshëngritje, i cili zgjodhi të përfaqësonte Greqinë në garat ndërkombëtare, e që tashmë është drejtor teknik në ekipin e peshëngritjes amerikan, ka bërë një rrëfim të gjatë për “lifo.gr”, ku flet çështjet e jetës së tij, racizmin dhe ndarjen nga jeta të gruas së tij.
Ai ishte edhe një anëtar i Parlamentit grek në vitet 2012-2015, me PASOK, derisa vendosi të mos vazhdonte më në këtë fushë.
Duke folur racizmin që ka vuajtur në fillim të viteve shkoi në Greqi ai tregon: “Unë kam ardhur në Greqi tridhjetë vjet më parë, kur vendi pati një valë të madhe të emigrantëve të ardhur jo vetëm nga Shqipëria, por nga e gjithë Europe Lindore. Në një shoqëri të mbyllur si Greqia, ishte e ndjeshme të reagoje. Sigurisht, nuk ishte e mirë, por ishte diçka që nuk mund të shmangnim. Tridhjetë vjet më pas, ka pasur disa hapa përpara, duhet ta pranojmë këtë. Një 30-vjeçar i sotëm grek nuk ka idetë e prindërve të tij, normale, por kur erdha unë në Greqi ishte ndryshe. Këtu isha shqiptar, në Shqipëri isha grek, diçka e ngatërruar. Ka pasur disa incidente që unë mund t’ju them, por, për fat të mirë, e them, kam qenë me fat. Të tjerë e kanë pësuar më keq. Dhe e dini çfarë? Çështja nuk është çdo incident, por frika e përhershme që ju fut. Isha në autobus dhe isha shtrirë në dorezën më të gjatë për të bërë duart e mia të duken. Unë kisha frikë se mos dikush do humbiste portofolin dhe do më fajësonin mua. Unë mendoj se grekët janë racistë ndaj të dobëtëve dhe të varfërve. Unë, nëse nuk do isha bërë kampion, nuk do më pranonin lehtë. Do më shihnin me gjysmë syri.”
Një moment tjetër i vështirë i Dhimës është ndarja nga jeta e gruas së tij për shkak të kancerit: “Forma më e keqe e kancerit vret, por edhe bën që njerëzit e afërt të vdesin ngadalë. Ne gjithmonë e shohim njeriun në shtrat dhe përpiqemi të bëjmë mirë. Me Anastasian(gruan) kemi kaluar çdo gjë. Kemi kaluar edhe përtej parashikimeve statistikore. Ne provuam gjithçka që ekzistonte deri në minutën e fundit. Dhe pastaj ajo ndërroi jetë. Pastaj, vdekja erdhi si një shpëtim për të. Jo vetëm për atë, por edhe për ankthin e gjithë të tjerëve. Ajo vetëm sa po vuante.
Në fund Pirro Dhima e ka dhe një këshillë për të gjithë të rinjtë që bëhen pjesë e Agimit të Artë: “Do t’i thoja atij se është një nga gabimet që nuk i falen, për moshën e tij në rini. Unë do t’i flisja atij për jetën politike të këtyre njerëzve dhe për atë që ata kanë bërë. Unë do t’i tregoja atij të rinjtë e humbur, do t’i kujtoja se këta njerëz po gjykohen në krye të organizatës kriminale. Agimi i Artë do të thotë arrogancë dhe refuzim.”
BalkanWeb
