Në përplasjen e fundit mes kryeministrit dhe presidentit, ku u fut pa lidhje edhe xholi qesharak i bashkisë, është shumë e thjeshtë të kuptosh se nga qëndron e drejta.
Aty, në njërën anë gjendet kreu i shtetit, i cili ka ngritur disa pyetje bazike për mënyrën se si u tenderuan 40 milionë eurot e Unazës së re dhe, në anën tjetër, janë Rama dhe Veliaj të cilët përgjigjen me sllogane boshe: “njeri anti rrugë”, “lideri me serioz i opozitës, që urren qeverinë”, e të tjera mufka që nuk kanë të bëjnë me thelbin e debatit.
Në fakt Ilir Meta ka ngritur shqetësimet që ka çdo njeri normal i këtij vendi.
Pse ideja e unazës së re u zhvillua pa konsultim publik, mos vallë për të mbajtur të fshehtë grabitjen që përgatitej?
Pse ajo u konceptua në bazë të “projektit të sponsorizuar” nga një kompani private, e cila nuk kishte qëllim as të kursente paratë e buxhetit dhe as të ulte kostot social- ekonomike të banorëve?
Si ka mundësi që fituesit e tenderit 40 milionësh u shpallën shumë kohë më parë (5 nëntor) sesa Këshilli Kombëtar i Territorit ta miratonte (20 nëntor) këtë vepër?
Si është e mundur që në të treja lotet u paraqit e njëjta kompani me ofertën zero, mos vallë se gjithçka ishte ndarë dhe parashikuar që më parë?
Pse qe i nevojshëm copëtimi në tre tenderime, vetëm për 2.2 km rrugë, mos vallë për të nxjerrë jashtë gare kompanitë ndërkombëtare me emër, me të cilat është më e vështirrë të vjedhësh ditën për diell?
Si është e mundur që u pranua dhe u shpall fituese “amerikania” me letra të fallcifikuara?
Pas këtyre pyetjeve nuk mund të gjendet askush me mend në kokë që të mos bindet se këtu kemi të bëjmë me një vjedhje gjigande. Këtë e tregon më së miri edhe mënyra se si u përgjigjën kryeministri dhe Sanço Pançoja i tij. Në vend që të bënin atë që pritet nga një shtetar që ka qoftë edhe ndjenjën më të vogël të përgjegjësisë, ata iu kthyen kreut të shtetit me ofendime dhe etiketime politike.
Por, kjo shmangie prej hajduti nga debati, nuk është ana më e errët e kësaj historie. Pasi e keqja këtu nuk qëndron vetëm tek vjedhja. Ajo shkon shumë përtej. Sepse ky është një nga rastet e rralla në historinë tre dekadëshe të këtij vendi, ku ata që kapen duke grabitur vazhdojnë të bëjnë arrogantin, madje shkojnë edhe përtej kësaj, duan ta shpien deri në fund makutërinë e tyre për t’i futur në xhep ato miliona.
Vetëm kështu shpjegohet fakti se të gjitha institucionet që varen nga qeveria, as kanë denjuar të zbatojnë ligjin dhe t’u përgjigjen kërkesave për informim që u kanë vajtur nga presidenca. Vetëm kështu shpjegohet se përse punimet po vazhdojnë, shtëpitë po prishen dhe megjithëse nuk ka një përgjigje nga drejtësia për atë që ka ndodhur, Edi Rama nxiton të ritenderojë segmentin e anulluar, si pasojë e zbulimit të dokumentave fiktive.
Pra thënë shkurt, këtu nuk kemi të bëjmë thjeshtë me një vjedhje kolosale, por dhe me trajtimin si budallenj të gjithë shqiptarëve që i kanë parë hajdutët në aksion.
Ky është përfundimi që mund të nxirret nga debati i fundit Meta- Rama, ku i pari foli me fakte dhe i dyti ia ktheu me sllogane.
Dhe e bukura e kësaj historie është se këtë radhë denoncuesi i vjedhjes është Ilir Meta. Pikërisht ai, njeriu i videos së Dritan Priftit, për të cilën socialistët ishin të gatshëm të përmbysnin me dhunë pushtetin. Pikërisht ai për të cilin përdorën dhjetra marifete, për ta hequr qafe nga koalicioni, si njeri që kërkonte pjesë më të madhe sesa i takonte nga tepsia.
Tani me “bllok në dorë” është kapur Edi Rama. Por ndryshe nga rasti i dikurshëm, ai jo vetëm që nuk po dorëhiqet, por me një pafytyrësi spektakolare po vazhdon ta çojë përpara projektin e tij.
Mjafton dhe kjo për të bërë krahasimin mes dy kohëve. Mjafton edhe kjo për të kuptuar se në ç‘pikë kemi mbërritur, kur denoncuesin e hajdutëve e bën Ilir Meta. Qoftë edhe për të na kujtuar për këtë, debati i fundjavës mes presidencës dhe kryeministrisë ia vlente.
