Në vend të vendosjes së një arnimi, mund të jetë guri i varrit të tij. Zgjedhjet legjislative , të thirrura me nxitim për 30 qershor nga presidenti francez Emmanuel Macron pas debatit të zgjedhjeve evropiane, mund të rezultojnë katastrofike për kampin liberal francez.
Vetë kandidatët e Macron janë të vetëdijshëm për këtë, deri në atë pikë sa preferuan të eliminonin fytyrën e të liderit të tyre nga posterat zgjedhor, duke preferuar të vendosnin të tyren apo të kryeministrit Gabriel Attal.
Strategjia elektorale e Macron për të frenuar ngritjen e së djathtës ekstreme të Marine Le Pen dhe Jordan Bardella po rezulton jo vetëm e varfër, por edhe kundërproduktive.
Macron, i zënë ditët e fundit edhe me emërimet në krye të institucioneve europiane , po e përballon këtë fushatë elektorale si i “rrethuar”, nga e djathta dhe nga e majta.
Ai e portretizon veten si kalorësi që përpiqet të mbrojë elektoratin francez nga rreziqet e kaosit dhe klimës së “luftës civile”, e cila do të shpërthente (thotë ai) nëse kundërshtarët e tij fitonin.
Ai i referohet Tubimit Kombëtar (ekstra e djathtë) dhe Frontit të Ri Popullor (i cili bashkon shpirtra të ndryshëm të krahut të majtë, duke përfshirë të gjelbërt, socialistët dhe komunistët).
Gjatë podcast-it “Génération Do It Yourself” më 24 qershor, Presidenti francez u përpoq të trembte të pavendosurit duke deklaruar se programet e “dy ekstremeve” çojnë “në luftë civile”.
Udhëheqësi transalpin paraqet formacionin e tij centrist, një riorganizim tjetër pas partive En Marche dhe Rilindjes, si i vetmi i aftë për t’iu përgjigjur anktheve, zemërimit dhe frikës reale të transalpinëve.
Megjithatë, kësaj radhe motoja e vjetër “përça dhe sundo” duket se nuk mund ta shpërblejë liderin liberal.
Diskreditimi i kundërshtarëve duke denoncuar ekstremizmin e tyre nuk merr më konsensus. Edhe Gabriel Attal, emërimi i të cilit si kryeministër supozohej të pengonte rritjen e të riut Jordan Bardella, i përmbahet të njëjtës retorikë, duke bërë thirrje para shtypit që të “votojë në mënyrë të dobishme kundër ekstremistëve”.
Edhe pse një pjesë e madhe e elektoratit mbetet e frikësuar nga ideja e një të djathtë ekstreme në pushtet, ajo që francezët kërkojnë nuk është alarmi, por reagime të ndryshme ndaj atyre që ofrohen gjatë mandatit të dyfishtë të Macron.
Gjithashtu e majta e udhëhequr nga Jean-Luc Melenchon dhe France Insoumise po rezulton kundërproduktive. Këta janë të njëjtët votues të cilëve Macron iu drejtua për të mposhtur Le Pen në zgjedhjet presidenciale të 2022 dhe të cilëve ai tani po u kthen shpinën.
Popullariteti i Macron është në nivelin më të ulët. Pati demonstrata të jelekverdhëve, ato të fermerëve kundër rregullave të BE-së, por bumerangi i vërtetë ishte reforma e pensioneve, e cila gjeneroi pakënaqësi të gjerë dhe të hidhur në të gjitha dimensionet e elektoratit popullor.
Ligji i imigracionit, i cili i shkel syrin ekstremit të djathtë, më pas zhgënjeu audiencën e tij të synuar: atë të të moderuarve, të pakënaqur duke parë disa nga propozimet kryesore të partisë së Le Pen të pranuara.
Në një intervistë me Le Figaro, politologu Jérôme Jaffré nënvizoi se sipas sondazheve “vetëm 58% e votuesve makronistë në raundin e parë të 2022 duan të votojnë përsëri për një kandidat të partisë së Macron.
Instituti i sondazheve Ifop raporton se vetëm 26% e francezëve janë të kënaqur me veprimet e Presidentit të Republikës. Kjo është arsyeja pse kandidatët e tij, si dhe Attal, shmangin përmendjen e tij në debatet televizive.
Macron kuotohet rreth 20%, Fronti i Ri Popullor luhatet midis 28 dhe 30%. Tubimi Kombëtar është më lart, i parashikuar midis 33 dhe 36%. Ajo nga e cila vuan Macron është një “efekt gërryerje”, e kombinuar me narcisizmin e politikanit që mendon se mund ta bëjë i vetëm. Premtimet e vitit 2022 kanë rezultuar të kota, imazhi i tij është i lodhur. Detyra për të mbyllur hendekun me të djathtën ekstreme do t’u bjerë të tjerëve. Edhe me koston e përballjes me “kaosin”.
