Më shumë se 100 aeroplanë luftarakë të IAF, duke përfshirë avionë luftarakë dhe dronë pa pilot, udhëtuan rreth 1600 kilometra nëpër territorin e Sirisë dhe Irakut, herët të shtunën, për të sulmuar më shumë se një duzinë objektivash ushtarake të ndjeshme në të gjithë Iranin, dhe – në së paku avionët luftarakë – u kthyen shëndoshë e mirë në shtëpi.
Në çdo masë, kjo është një arritje e jashtëzakonshme.
Ka disa, duke përfshirë anëtarët e opozitës, të cilët thonë se kjo nuk ishte përgjigjia e duhur, se kjo nuk ishte një përgjigje mjaft e fortë ndaj sulmit me rreth 200 raketave balistike nga Irani kundër Izraelit në fillim të këtij muaji dhe se Izraeli duhet të kishte përdorur legjitimitetin që kishte për të goditur objektet bërthamore të Iranit, fushat e tij të naftës ose të dyja.
Dhe në një botë ku Izraeli nuk duhej të merrte parasysh asnjë konsideratë tjetër – jo shqetësimet e Uashingtonit apo ato të aleatëve të tij në Gjirin Persik – atëherë ndoshta ato janë të sakta, shkruan Jerusalem Post.
Por ne nuk jetojmë në një botë të tillë.
SHBA, të cilat ndihmuan Izraelin të shmangte dy sulmet e mëparshme të Iranit, e bëri të qartë se nuk do të mbështeste një sulm ndaj objekteve bërthamore të Iranit ose infrastrukturës së tij kritike ekonomike. Vendet e Gjirit Persik gjithashtu bënë të ditur se ishin të shqetësuar se një sulm në fushat e naftës të Iranit do të çonte në një sulm iranian në infrastrukturën e tyre të industrisë së naftës.
Si rezultat, Jerusalemi vendosi i “vetëm”, duke goditur disa prej instalimeve ushtarake të Republikës Islamike. Të paktën tani për tani. Dhe faktori “të paktën tani për tani” është një faktor i rëndësishëm. Sipas raporteve të huaja, IAF nxori jashtë funksionit bateritë dhe radarët e mbrojtjes ajrore në Siri, Irak dhe vetë Iran për të hapur një rrugë të qartë për avionët sulmues. Me fjalë të tjera, Irani është plotësisht i ekspozuar. Disa nga ato bateri thuhet se ishin S-300 ruse të teknologjisë më të fundit.
Rusia, e angazhuar në Ukrainë, nuk do të jetë në gjendje t’i plotësojë ato shpejt. Nëse IAF sulmoi një herë – dhe hapi një rrugë – mund ta bëjë këtë përsëri. Edhe iranianët e kuptojnë këtë gjë, që me siguri do të ndikojë në vendimet e tyre se si dhe nëse do të përgjigjen.
Nëse IAF ishte në gjendje të godiste objektet e ndjeshme ushtarake iraniane të shtunën, kur Irani kishte dhe funksiononte mbrojtja kundërajrore, atëherë aq më shumë do të jetë në gjendje ta bëjë këtë tani me ato mbrojtje të reduktuara.
E gjithë kjo do të thotë se vetëm për shkak se Izraeli nuk goditi instalimet bërthamore ose të naftës iraniane tani, nuk do të thotë se ata nuk do t’i godasin në të ardhmen. Irani, dhe të gjithë të tjerët në rajon, i kanë parë tani aftësitë e Izraelit – dhe ato janë të mëdha.
Ndërsa detajet e asaj që goditi Izraeli janë ende të paqarta – një fabrikë që prodhon pjesë kritike për raketat balistike, lëshuesit e raketave balistike, fabrikat e dronëve – objektivat duket se janë përzgjedhur me kujdes duke pasur parasysh një sërë objektivash.
E para ishte goditja e aftësive ushtarake të Iranit dhe kufizimi i aftësisë së tij për të gjuajtur raketa balistike ndaj Izraelit. Ndërsa vendi ka një arsenal masiv raketash balistike , ai nuk është i pakufizuar dhe nëse nuk është në gjendje të prodhojë një komponent kritik për shkak të sulmit të së shtunës, atëherë do të duhet të faktorizojë kapacitetin e kufizuar në vendimin e tij se si të përgjigjet.
E dyta ishte t’i dërgonte një mesazh Iranit dhe të gjithë të tjerëve në rajon, se kur Izraeli thotë se do të godasë fort kundër kujtdo që sulmon, kjo do të thotë. Kjo do të thotë jo vetëm të presësh tentakulat e oktapodit iranian – Hamasit dhe Hezbollahut, gjë që Izraeli është në proces e sipër – por edhe të shkosh për kokën e oktapodit, të ulur në Teheran.
Kjo shënon herën e parë që Izraeli mori përgjegjësinë për sulmet në Iran – duke e çuar luftën drejtpërdrejt te armiku – dhe kjo nuk është një vijë e parëndësishme e kaluar.
Dhe së treti, ajo dha këtë goditje dhe dërgoi këtë mesazh duke marrë parasysh shqetësimet e Uashingtonit. Me zgjedhjet presidenciale vetëm pak më shumë se një javë larg, Jerusalemi duhej të peshonte se si reagimi i tij do të ndikonte në zgjedhje dhe – më e rëndësishmja – se si do të ndikonte ajo në politikat e kujtdo që fitonte.
Edhe pse dikush mund të supozojë se një sulm ndaj objekteve bërthamore ose të naftës të Iranit mund t’i përshtatet ish-presidentit Donald Trump, por jo Kamala Harris.
Jerusalemi ishte i mençur të mos luante kumar se kush do të fitonte, por veproi në një mënyrë që secili kandidat mund të jetë fitues.
